Sarmaþýk

Yapmak istediklerinle deðerlerin arasýnda kalmak hep ne kadar zor.
Sarmaþýk gibi söküp atamadýklarým sicim olup dökülüyor gözlerimden…
Bir küçük yanýlgýnýn nerelere varacaðýný çok iyi, en iyi biliyorum. Kaçýyorum…

O ise rahat...
Onun kadar sevilesi olmadýðýmdan belki de korkmuyor, kaçmýyor.
Ben ne kök salabiliyorum ruhuna, ne dolanabiliyorum kalbine.
Kurak topraklar oralar, çiçek açamýyorum.

Benim sicimlerim çare olamýyor kuraklýðýna,
Yoktan var edemiyorum bu defa
Öylesine dolaþýp duruyorum.
Duruyorum, duruyorum…


Bu hayatta her zaman çok keskin ve kalýn çizgilerim oldu benim. Kendime zarar verecek þeyleri çok yaptým ama bir baþkasýna ucu dokunacaksa hep kaçtým yapmak istediklerimden. Bir ömür boyu mutsuz etmekten de kaçtým, vebal almaktan da. Bazen bu çizgilerin kalýnlýðý aydýnlýðý görmemi engelliyor. Yaptýðýmda en ufak hata olmasýn diye arkasýnda saklandýðým çizgiler, yapmadýðým, olasýlýk olan þeylerin bile sorumluluðunu omuzlarýma almama sebep oluyor. Düþünce bir suç deðildir, Bolahenk. Yine deðerlerine saðdýk ve biraz hesap yapmadan adým atmalý.

D.T.