Sevilmeyi hakettiğini düşündüğün için hakettiğin şekilde sevilirsin sanıyorsun. Oysa bir insan ancak sevildiği kadar sevebilir. Hayatı boyunca hiç sevilmemiş insanların kalplerinde doğruyu aramak nafile.
Yanlış yer, yanlış zaman, yanlış insan... Bunca yanlışın içindeki tek doğruyu bulmaya çalışırken tüm doğruların çoktan yitip gitmiş olduğunu görmemen de bu yüzden.
İnsan en çok kendine kıyıyor bu hayatta. Sahiplendiği her şeyin aslan gibi arkasında dururken terazisi şaşıyor bazen. Yaşamadan bilemiyor, sahiplenilmeden sahiplenilmez. Sana ait hissetmeyen bir şey senin değildir. Bunu anladığında onu aldığın yere bırakman gerekir.
"Her şey geçer." Çok bilindik bir kalıp cümledir ama sana tüm hayatı özetler. "Geçicilik" Bu çağ da böyle. Aşkı, arkadaşı, mutluluğu, hüznü hatta deli gibi istediği ve kavuşunca bir anlamı kalmayan hayalleri bile.
İşte tam da bu yüzden sen geçme kendinden. Kendini önemse, kendi değerini bil çünkü başka kimse bilmeyecek.
Sırf güzel görünüyor, diğerlerinden farklı diye ilk koparılan çiçek olursun sonra. Yazık değil mi sana? Sen kıymet bilmeyen ellerde solup gidecek bir bitki değilsin. " Sen, seni gerçekten tanıyıp anlayana mucizesin."
Dikenleri var diye gülü bile heba edenler de var, kaktüsten çiçek açtıracak kadar emek verip sabır gösterenler de. Çünkü bazı şeylerin seninle bir ilgisi yoktur, karşındakiyle ilgisi vardır.
Ne mutlu kalbi kalbine denk bir yoldaş edinebilene. Demişler ki; "Cihanda cennet'ül me'va münafık yâr-ı hemdendir." Yani yalan dünyada cennet dediğin şey; kalbiyle, aklıyla, derdiyle, hissiyle, müktebâtıyla, üslubuyla kişinin kendisine benzeyen insanlarla bir arada olmasıdır.
Yazgı