Seni sen yapan şeylerden vazgeçme!

**Yazgı** · 20 Haziran 2021, 03:26

Bazen olur ya gardımız düşer, gücümüz tükenir hem de son damlasına kadar tükenir. Adım atacak dahi halimiz kalmaz hani olur ya içimizden konuşmak dahi gelmez, ağlamak dahi gelmez. Bir hissizlik hali gelir üzerimize, sakinlik, dinginlik..

Bunu en hırçın en umursamaz halimiz izler. Bir ton şeye karar vererek uyanır , hepsini unutup yeniden umutsuzluğun içine düşerek duygu karmaşası içinde kendimizle çelişerek, üstesinden gelmeye çalışırız bu durumun.

Bunu güçsüz düşmek sanıyordum. Halbuki yeni öğrendiğim bir şey var. Mesele ayağa kalkmak değilmiş. Mesele hiç düşmeden ayakta durabilmekmiş. Tek başına! Kendi ayaklarının üzerinde!

Bazen gücümüzü farketmek için bir nedene ihtiyacımız oluyor. Hep aynısını tekrarlayarak hep aynı cümleyi kuran insanlar varsa etrafınızda yalnız kalmak daha iyi. Sizin o an gerçekleri yüzünüze tokat gibi indirecek birine ihtiyacınız oluyor. Kendinizi hatırlamanızı sağlayacak birine..
Ya da bir şeye..

Tam düşeceğim derken kendimizi bir yerlere tutunurken buluyoruz. İşte içimizde bize fısıldayan o ses. Duyabilmek önemli. Bütün sesleri susturup içindeki o cılız sese kulak versen farkedeceksin gücünü! Ama inat ediyor insan kendine gelmemek için, kendi kendine uydurma zamanlar üretiyor. Tamam da sonra diyor. Ama sonrası yok şu an var şimdi var. Kendinin kıymetini bilmek için bundan güzel zamanlama olamaz değil mi ?

Mutsuz hissettiğimizde nedense hep bizi daha da mutsuz edecek şeyler buluyoruz kendimize ne büyük aptallık. İlk, yapmaktan mutlu olduğumuz şeylerden vazgeçiyoruz, sevdiğimiz şeylerden.. En çok ona tutunmamız gerekirken ve en çok ona ihtiyaç duyarken..

Neden yapıyoruz bunu kendimize?

Her insanın kendine göre ayakta kalma şekli vardır, hayata tutunma şekli.. Onu o yapan bir şey vardır. Yaparken kendiyle gurur duyduğu ve mutlu olduğu bir şey. Bu insanın kendisiyle olan iletişim şeklidir aslında. Sadece kendisine ihtiyacı vardır bir insanın ve ona kim olduğunu hatırlatacak bir değere.

Bazıları bir insan figürü sığdırır bu değere. Figür diyorum çünkü ihtiyacınız olan bir insan değil. Sizi olumsuz değil hep olumluya yönlendirecek bir şeyden bahsediyorum ben. Bu da sadece icinde sizin olduğunuz bir şeyle mümkün.

İşte yazmak benim için böyle bir değer.

Yazgı

**BoSs** · 20 Haziran 2021, 11:06

İnsan çizgisinden prensiplerinden hiç bir zaman ödün vermemeli emeğine sağlık

20 Haziran 2021, 03:26	#1
Yazgı Huysuz ve tatlı kadın..	Seni sen yapan şeylerden vazgeçme! Bazen olur ya gardımız düşer, gücümüz tükenir hem de son damlasına kadar tükenir. Adım atacak dahi halimiz kalmaz hani olur ya içimizden konuşmak dahi gelmez, ağlamak dahi gelmez. Bir hissizlik hali gelir üzerimize, sakinlik, dinginlik.. Bunu en hırçın en umursamaz halimiz izler. Bir ton şeye karar vererek uyanır , hepsini unutup yeniden umutsuzluğun içine düşerek duygu karmaşası içinde kendimizle çelişerek, üstesinden gelmeye çalışırız bu durumun. Bunu güçsüz düşmek sanıyordum. Halbuki yeni öğrendiğim bir şey var. Mesele ayağa kalkmak değilmiş. Mesele hiç düşmeden ayakta durabilmekmiş. Tek başına! Kendi ayaklarının üzerinde! Bazen gücümüzü farketmek için bir nedene ihtiyacımız oluyor. Hep aynısını tekrarlayarak hep aynı cümleyi kuran insanlar varsa etrafınızda yalnız kalmak daha iyi. Sizin o an gerçekleri yüzünüze tokat gibi indirecek birine ihtiyacınız oluyor. Kendinizi hatırlamanızı sağlayacak birine.. Ya da bir şeye.. Tam düşeceğim derken kendimizi bir yerlere tutunurken buluyoruz. İşte içimizde bize fısıldayan o ses. Duyabilmek önemli. Bütün sesleri susturup içindeki o cılız sese kulak versen farkedeceksin gücünü! Ama inat ediyor insan kendine gelmemek için, kendi kendine uydurma zamanlar üretiyor. Tamam da sonra diyor. Ama sonrası yok şu an var şimdi var. Kendinin kıymetini bilmek için bundan güzel zamanlama olamaz değil mi ? Mutsuz hissettiğimizde nedense hep bizi daha da mutsuz edecek şeyler buluyoruz kendimize ne büyük aptallık. İlk, yapmaktan mutlu olduğumuz şeylerden vazgeçiyoruz, sevdiğimiz şeylerden.. En çok ona tutunmamız gerekirken ve en çok ona ihtiyaç duyarken.. Neden yapıyoruz bunu kendimize? Her insanın kendine göre ayakta kalma şekli vardır, hayata tutunma şekli.. Onu o yapan bir şey vardır. Yaparken kendiyle gurur duyduğu ve mutlu olduğu bir şey. Bu insanın kendisiyle olan iletişim şeklidir aslında. Sadece kendisine ihtiyacı vardır bir insanın ve ona kim olduğunu hatırlatacak bir değere. Bazıları bir insan figürü sığdırır bu değere. Figür diyorum çünkü ihtiyacınız olan bir insan değil. Sizi olumsuz değil hep olumluya yönlendirecek bir şeyden bahsediyorum ben. Bu da sadece icinde sizin olduğunuz bir şeyle mümkün. İşte yazmak benim için böyle bir değer. Yazgı BoSs bunu beğendi. ________________
	Alıntı Yap

Şu anda bu konuyu görüntüleyen etkin kullanıcılar: 1 (0 üye ve 1 ziyaretçi)