Kullanıcılara ait mesajları görebilmek için üye girişi yapmalısınız!

Ben karanlıktan hep korkmuşumdur aslında. Akşam olduğunda o ışık evin, sokağın bir yerinde illa yanacak. Bana iyi gelen tek şey sanki o ışıkmış gibi gelir hep. Yüreğimde ki acılara aklımdaki kötü düşüncelere perde çeken güzel düşüncelere itiyor beni. Yüreğimde ki karanlığın öyle siyah bir yanı var ki sormayın gitsin.
Hissettikçe sanki yüreğimi sızlatıyor, içime işliyor o siyah.
O karanlığın derinlerindeki siyah yan bir sır, bir kayboluş ya da bir saklanıştır. Uzaklara dalıp gittiğinde o karanlığın içinde aradığındır işte o ışık. Evin ve sokağın bir yerinde yanan ışık aslında hep aradığım bir aydınlık mıydı benim için bilmiyorum. Zaten içinde çözemediğin herşey karanlık değil midir? Çözdükçe ağır ağır aydınlananda yüreğindir hem. Sen öğrendikçe karanlıklar aydınlığa kavuşmaya başlar yavaş yavaş.
Aydınlık mı?
Kuytu köşelerde bıraktığın anılar, her zaman düşündüğün ve düşlediğin güzellikler, cesaretli olup saklamadıkların, hep dilinde olan anlatıp anlatacaklarındır aydınlık. Güneş değil miydi aydınlık?Yada gecenin karanlığındaki ay! Ayın yansıdıgı Deniz de aydınlıktır heralde…
Siz hep aydınlık’ta kalmaya çalışın. Bunu başardığınız zaman etrafınız da aydınlanacaktır zaten…

________________