Başladığım yerdeyim. Seni kana kana yaşadığım yerde.. Uçsuz bucaksız cümlelerimi, şimdilerde üç noktayla sonsuza ulaştıramadığım o uçuruma varmadan önceki düzlükte.. Her şey ne güzeldi değil mi? Sevilmek duygusunu sonuna kadar hissettirdim sana her şeyi unutsan da bunu unutma.

Tükenmişlik çığlıkları atacak artık satırlarım sahi bunu duymaya hazır mısın? Gönlüne mi işler yoksa deli saçmalığına mı yorarsın bu halimi? Bilemem, sonuçta herkes kendi tercihlerinin esiri..

Değiştim evet umut dolu değil artık yüreğim, daha çok yazıp, daha çok sevmeye alışmışken tüm kitabı yanlış okuduğumu farkettim ve bildiklerimi kusmaya başladı kalbim.. Bilirsin işte bir şeyleri farkettikten sonra eskisi gibi olamazsın..

Tavrın değişir, konuşman hatta gülmen bile yitirir samimiyetini içinde bir şeyler öldüğü zaman, dışarıdan görünene bakıp buna ben sebep oldum demez insanlar.. Sense affedemezsin işte, kabul edemezsin, zararın kendine olur her zamanki gibi. Bir kalp nasıl soğurmuş kırıcı sözlerle, düşüncesizliklerle, saçma hareketlerle öğretenlere sonsuz teşekkürler..

İyi olmanın kazandırmadığı yerdeyim şimdi. Başlangıç noktasından çok uzakta.. Kötü olmaya da yetmiyor bildiklerim, takatim kalmamış daha fazla tükenmeye, adımlarım yavaş varacağım bir yer de yok üstelik. Hiç sönmeyen ateşler de küllenirmiş nasılsa, en büyük aşklar da dönüşürmüş düşmanlığa.. Ne varsa bildiğin o kadar yanılıyormuşsun. İşte insan inandığı, tutunduğu şeyler kırılınca eskisi gibi olamıyormuş. Öğretenlere sonsuz teşekkürler..