Hiç bir ağaçla konuştunuz mu ? Ya da bir çiçekle, bir böcekle yahut ne bileyim..
Bir çiçeğim var beni ben gibi bilen. Hayatımın en kötü zamanlarında yanımdaydı nasıl biliyor musunuz? Ben üzgünken hiç çiçek açmadı, kurudu, soldu. Atmaya da kıyamadım ben onu ama hiç konuşmadım da onunla. Sonra bir şeyler düzelmeye başladığında bir baktım filizlenmiş. Bakmadığım çiçeğim ben mutlu oldum diye sevinip yeşillenmiş yine. Aldım kucağıma sevdim öptüm yapraklarını, konuştum onunla. Yine bembeyaz açacaksın umutlarım gibi diye fısıldadım, suladım onu. Tomurcuklarını görünce öyle mutlu oldum ki, ben onu sahiplenmemiştim ama o beni sahiplenmişti sanki. Aramızda kopmaz bir bağ var artık ben ona gülümsüyorum o da bana nazlanıyor gibi.

Bakıyorum da insanlar kadar nankör olan hiç bir şey yok bu hayatta. Bir bitkiye ya da bir hayvana verdiğin değeri onlar bile unutmuyor. En zor anında umut oluyorlar sana. Kurumuş solgun bir çiçeğin bile ufak bir tebessümle yeniden açıyor yaprakları mevlam o kadar büyük ki bir şansın daha var hayatta diyor her gün bize ama anlayamıyoruz. Hiç geçmeyecek sanıyoruz kederimiz, üzüntümüz bitmeyecek.. Oysa ki hayat hep imtihan. Bazen insanlarla sınıyor bizi ama her gelen bir şeyler katıyor ömrümüze ,eksilttikleri de oluyor elbet.Canımız yanıyor, kırılıyor güvenimiz, umudumuz azalıyor güzel şeyler olacağına dair ama hayat devam ediyor. Hiç bir hüzün kalıcı değil. Misafirliği biraz uzun sürüyor belki benim ruhumda ama olsun belki de bana güzellik katan da budur.Tanıdığım her kötü insan bir tecrübe olsa da bana güvenmekten, inanmaktan vazgeçemiyorum insanlara ama temkinli oluyorum artık, körü körüne bağlanmıyorum, en sevdiğim insanın en çok acıtacağını bildiğim için artık en çok kendimi seviyorum.

Ve artımla eksimle, doğrumla yanlışımla her şeye rağmen böyle bir insan olduğum için kendimle gurur duyuyorum.