O kadar çok benziyordun ki çocukluğuma,
Seni de yaşayamadım onuda...

"Benim hevesimi çok küçükken kırdılar. Sonra kırık çıkıkçıya götürdüler, yanlış kaynadı. Hayatım boyunca yanlış şeylere heves ettim durdum."

Hayat en güzel anına tanıklık mı etsin ?
O halde gülümse zaman renklensin.

Çakıl taşlarıyla oynayanlar kayaların büyüklüğünü ancak uzaktan seyreder...
Bilmem anlatabildim mi ?..
Yada Anlayabildin mi ?...

Sonra şarkılar çalmaya başladı,
bizi anlayanlar olmasa da,
anlatanlar varmış.

Beni sevmeni falan da geçtim artık...
Sen güzel bir anı olarak kalmayı bile beceremedin.

Empati, sempati gibi sözcükleri oldum olası sevemedim.
Onun yerine hâlden anlamak var...
Cana yakın olmak var.

Hâlden anlayanlara rast gelesiniz diye de güzel bir dilek var.

Halden anlayanlara denk gelesiniz..

Sessizce yaşayan insanlar var kendinden başkasına zararı olmayan,
huzunlerini gülümsemelerinin arkasına saklayan ve artık masallara inanmayan insanlar...
Saçınızdaki her beyaz ışığınız, akıttığınız her göz yaşı ahınız ve doğruluktan ayrılmayan kalbiniz sizi diğerlerinden ayıran en büyük özelliğiniz olsun...

Sahip olduğun yarayı başkalarına şikâyet etme..
Yara sahibinden başkasına acı vermez...

Zamansız geliyorsun aklıma...
Gece ve gündüz ayrımsız...
Ya bir ışığın ortasında dağıtıyorsun aklımı...
Ya da gecenin bilmem kaçında bölüyorsun uykumu.