Dünya yaşanan an ve o andan alınan haz kadar var.
Sonuç değil süreç odaklı olmalı tam da bu yüzden.
Herkes bir gün gidebilmek için girer hayatımıza ve herkes bir gün sahiden gider.
İnanmıyorsan dön arkana, kim var dünden ?...
Ya da düşün !...
Sen kimlerden gittin,
Hiç gitmem dediğinlerden...

Ahh, benim umutlu yanım!
Gel sana şöyle bi kocaman sarılayım...

Onsuz yaşamayı hayal bile edemediğim insana yıllarca ağrısının süreceğini bildiğim halde veda etmiştim.
Ben bu ağrıyla baş ederdim ama bu ağrıya sebebiyet verenin o olmasıyla baş edemedim.
En sevdiği yere veda etmiş herkes beni anlar...
Bazı evlere ve insanlara dönülmez. Unutmayın !...

Bazen kafamdakileri ben bile
anlamıyorum ki başkasına nasıl anlatabilirim.

Aslını göstermeyecek kadar iyi taklit yapan insan,mesleği ne olursa olsun en profesyonel karektersizdir...

Tuttuğum bütün eller, el olup uzaklaştığında ve yeryüzünün tüm yüzleri bana sırt çevirdiğinde,
senin bana herkesin yerine her şey olabilme çabanı, ölsem unutmam...

Bak gitmekten bahsetmiyorum !...
Bir kez dahi kapıya meyletmiş,
Kapıyı düşünmüş,
Göz ucuyla kapıya bakmış olanın,
Aklından gitmeyi geçirmiş olanın,
Olduğu yerde kalmasının artık hiçbir önemi yoktur.
Gitmek sadece ayaklarla yapılan bir şey değildir.
İnsan bazen, düşünerek de terkeder.

Aynı kitabı okuyup farklı yerlerin altını çizen iki kişiydik.

Dışarıdan soğuk biri sanılma olayını seviyorum.
Gereksiz insan ilişkilerini önlüyor..

Beraber yürümeye ikna edip, yolun tam ortasında geri dönerler.
Yıllarca sırtında taşı, indirdiğin an, oraya kadar senin taşıdığını unuturlar.
Kapının önünde bekletip, sen giderken açtım içeri girmedin derler.
İnsanın üzerine hayal kurulmaz !..
Yaz bir yere,
“İmkanı olan herkes her kötülüğü yapar.”