Onca yaşanmışlıklara yüz çevirip gittin ya alacağın olsun.
Ne güzel başlamıştı oysa her şey...
İlkimdin.
İlk defa birini içten sevmiştim.
Hep benimsin sandım.
Hep benimle kalacakmışsın gibi davrandım.
Yanılmışım meger...
Ne kadar çok seversen sev, o kişi bir gün gidermiş, yazık geç anladım.
Önemi yokmuş beraber geçirdiğimiz günlerin.
Gözlerimin içine bakıp tek varlığımsın derken nasılda inanmıştım.
Zaten ne desen inanırdım sana...
Öyle bağlanmıştım ki, öl desen ölümüne severdim seni.
Sevdim zaten...
Her gece seni yatagımda uyuttum.
Saçlarını okşadım.
Kokunu içime çektim.
Ve ağladım...
En çokta söylediğin o süslü cümlelerin ağlattı.
Vazgeçmem asla senden diye haykırışın
Başını omuzuma yaslayıp, biz hiç ayrılmayalım aşkım deyişin.
Hani gidemezdin benden.
Demek ki gidebiliyormuş insan...
Neyi merak ediyorum biliyor musun?
Unutabildin mi peki beni?
İçinden söküp atabildin mi?
Hayatına sevgili olarak aldığın birini unutabilmek mümkün mü?
Ben unutmadım seni!
İstesem de unutamam zaten.
Bir kere yüreğime değmişken bin kere gitsen unutamam...
Bir Başkası mı?
Belki biraz dindirir acımı.
Gülümsetir.
Ama güven vermez...
Biliyor musun güvenim çok kırıldı.
Aşka inancım da kalmadı.
Gerçek seven bir insan terk edildiği vakit, bir başkasına hep gidecekmiş hissiyle yaklaşıyor.
Bu yüzdendir senden sonrakileri sevemeyişim...
Gurur duy eserinle.
Hayat dolu birinin hayallerini yıktın ya alacağın olsun...