Papatya, her türden çiçeğin bir arada bulunduğu, büyük bir bahçede yaşıyormuş. Bahçenin yaşlı bahçıvanına âşık olmuş. Yüzlerce çiçeğin arasından sadece kendisi ile ilgilensin, suyunu döksün istiyormuş. O kadar çiçeğin arasından kendisini bir gün görür umudu ile bekliyormuş. Bahçıvanın diğer çiçeklerle ilgilenmesini kıskanıyormuş.

Zaman geçtikçe aşkın ağırlığını taşıyamaz olmuş. Boynunu bükmüş. Bahçıvanı göremese de sadece sesini duyuyormuş. Papatyaya, bahçıvanın sesini duyması bile yetiyormuş. Bir gün bahçıvan papatyaya doğru yaklaşmış.

Papatyanın zayıf gövdesinin yanına toprağa bir sopa sokarak, papatyanın gövdesini bağlayarak sağlamlaştırmış. Papatya bahçıvanı tam olarak göremese de, bu yaklaşımından dolayı bahçıvanı daha çok sevmiş. Aradan uzun bir süre geçmiş. Bahçeye gelen giden olmuyormuş. Bahçıvanın sesini de duymuyormuş artık.

Bir gün bahçe hortumunun sus sesi duyulmuş. Çok heyecanlanmış. Bir de bakmış ki genç bir bahçıvan, papatyaya doğru yaklaşmış, sen ne güzel açmışsın böyle, ama gövden seni taşıyamaz hale gelmiş demiş. Ve bahçe makasıyla papatyanın kafasını kesivermiş. Yaşlı bahçıvanı neden sevdiğini işte o zaman anlamış. “Her şeye rağmen yaşlı bahçıvan emek vermişti. “ diyerek, sevginin emek olduğunu anlamış.