Padişah bir gün yolun ortasına büyük taş koyuyor.

Sonra ekibi ve insanlar ne yapacak diye pencereden seyretmeye başlıyor.

Vezir geliyor, taşı görüyor, aklına taşı yoldan kaldırmanın sadaka olduğu gelmiyor bile…

Taşın etrafını dolaşıyor, bakıyor, kendi kendine, “Gidip Sultanımla konuşayım, yolun ortasından taş kaldırması için bir adam bulalım, bir kadro ihdas edelim” diyor.

Vezir gidiyor, asker geliyor.

Asker de taşın etrafında dolaşıyor, onun da aklına gelmiyor taşı kaldırmak.

O da kendi kendine; “Gidip vezirle konuşayım. Yolun ortasına taş bırakanlara hangi cezayı vereceğimizi kararlaştıralım” diyor.

Saray dalkavuğu geliyor, taşın etrafında taklalar atıyor, oturuyor, yolun ortasına bırakılmış taşa şiir yazıyor. “Sultanıma okuyayım” diyor.

En son köylü vatandaş geliyor.

Öğrenmiş, yolun ortasındaki taşı kaldırmanın sadaka olduğunu.

“Kaldırayım” diyor, kimsenin ayağına, hayvanına, arabasına takılmasın…

Ya Allah, Bismillah deyip taşa sarılıyor. Sağa, sola derken taşı kaldırıyor kenara.

Sonra bir bakıyor ki; taşın altında bir kese, içi altın dolu. Şaşırıyor.

Altınların üzerinde de bir not. Sultan şöyle yazmış: “Bu kesedeki altınlar, taşın altına elini sokmayı becerebilenler içindir.”


“Taşın altına elini sokmazsa bir insan başarılı olamaz. Ve maalesef bu ülke taşlarla dolu… Bir hayale gitmek isteyen kişi, başarılı olmak isteyen kişi taşın altına elini sokacak. Sokmazsa olmaz.”


Alıntı - Nurullah Genç