Yukarılarda gezen ışıklarda aradım onu hep. Aklımda hep melekti. Ellerim üşüdü, nefesim ısıtmaya yetmedi. Yıldızlara çevirdim avuçlarımı. Güneşi hiç düşünmedim. Bazen dilimde bir duaydı adı, bazen de küfür. Çekinmedim. Haykırdım karanlığa doğru. Asla beklemekten vazgeçmedim. Bir yazarın romanında can bulmuş şanssız bir karakter olduğumu hayal ettim. Elinde kılıcıyla yel değirmenlerini kovalayanlar gibi. Savaşın içinde aşk ile boğulan Pierre gibi.
Uzun uzun kemanlar çaldı gönlümde. Kayan her yıldızda içim sızladı. Gözlerim yandı. Kirpiklerim ağırlaştı. Gitmedim. İçim kadar karanlık değildi ne de olsa sema. Hem belki de o gelmezse ben kanatlanıp uçabilirdim. Elimi uzatır, bütün yıldızları avucuma toplardım. Hepsini tekrar yukarı üflerdim. Avucumda kalabilirdi. İhtimallerin en güzeli en imkansız olanlarıdır, bilirim. Her gece kıyametler koptu gökyüzünde. Kaç can yitti içimde, saymadım. Bırakmadım geceyi. Aşkın acı verenine denk gelmişim. Onu bile sevdim. Başkalarının gökyüzünde olsan da, kanat çırptığını bilmek güzeldi.