Herkesin sevmesi kendisine has olsa gerek. Betimlemeler, benzetmeler, verilen ölçütler sevenin kelimelerinin insafına kalmıştı birazda. Şair ruhlu olanların şansı yaver, işi kolay. Kelimeleri koyacağı kalıpları biliyorlar nasıl olsa. Peki ya ben? Seni alıp hangi kalıba sokayım hala bilemiyorum. Ya da seni alabilecek bir kalıp var mıdır ki kalbimden başka? Sanmıyorum...

Aşkın tanımı da göreceli, her aşık kalbinden akanlarla tanımlar maşukuna olan aşkını. Mesela aşk, aklın hesaplarına takılmaz diyor Mustafa kutlu kitabında. Pervasızdır, geniş ufukludur, sınırsızdır. Aşık adam yılmaz, canı sıkılmaz, üzülme, utanma nedir bilmez. Değirmen taşının altına girmiş gibi ezilip unufak olur da, bunaldım demez. Aşık aklını çöpe atıp, aşk bana yeter! diyen adamdır. Tahammül kelimesi yoktur onun lügatinde. Tepeden tırnağa rızadır, kabuldür... Onca tanım okudum böylesine denk geldiğimi anımsayamıyorum. Yazar kelimeleri sanki kalbimin en derinlerinden söküp satırlara ilmek ilmek işlemiş gibi... Niyet ettim seni okumaya deyip böylesi bir güzelliğe denk gelmek yine o güzel denk gelişlerden biri midir?