Nereye gideceğini bilmiyordu kadın.
Ne yaptığını,ne yapacağını da.
Sanki ne yapsa olmuyordu.
Tutunmaya çalıştığı her şey elinde kalıyor,.
Her seferinde başa dönüyordu.
Sahi, bu kadar mı kötü olmalıydı?
O ağaçları süslediği umut dallarına ne olmuştu?
Ya o rengârenk gülümseyen çiçeklere ne demeli?
Peki ya kahkahalarıyla ortalığı aydınlatan gamzelerinin suçu muydu bütün bunlar?
Onu neden küstürmüştü?
Ağladığında, yalnız akıp giden sadece gözyaşları değildi.
İçindeki neşe de bir köşeye çekiliyordu.
O gözlerin ışığı birer birer sönüyordu.
Aynaya bile ceza kesiliyordu.
Sureti düşüyor, kaşları çatılıyordu.
Kalbi acıyor, bedeni titriyordu.
Yüreğindeki buz, tüm bedenini sarıyordu.
Güneşin sıcaklığı tüm dünyayı ısıtmaya yetse de,
Ona dokunmuyordu bile.
Nasır tutmuştu sanki…
Buzdan duvarlar örmüştü çevresine.
Karanlık pencerelerin ardından,
Her defasında kendine renkli hayaller kurmuştu.
O duvarların dili olsa,
Ne çok şey anlatırdı kim bilir.
Ama en çok da
Sustuklarını.