Kasabanın birinde bir zamanlar Meva isminde güzel bir kız yaşarmış. Beyaz teni, Güneş sarısı saçları ve gökyüzü gibi masmavi gözleri varmış. Sahip olduğu enfes güzelliği ile görenleri kendine hayran bırakırmış. Kasabada ismini duymayan hiç kimse kalmamış. Yüreği merhamet dolu, iyiliksever bir kişiliğe sahipmiş. Meva, isminde taşıdığı cenneti bakışlarına yansıtmış
Bir gün kırlarda geziniyormuş. Sapsarı papatyaların mis kokuları arasından geçip giderken yerde baygın halde yatan bir gence rastlamış. Etrafına bakınıp durmuş, gözleri yardım edebilecek birilerini aramış. Fakat etrafta kimsecikler yokmuş hiç tereddüt etmeden yardıma koşmuş.

Gencin yanına yaklaştığı anda bir yılanın hızlıca uzaklaştığını fark etmiş. Belli ki, genci yılan sokmuştu. Hemen yılanın soktuğu yerden pis kanı temizlemeye koyulmuş. Elini çabuk tutarak gencin kendine gelmesini sağlamış. Genç adam yavaş yavaş kendisine geliyormuş.

Genç adam gözlerini açmış ve karşısında su gibi güzelliği ile duran Meva’yı görmüş. Kalbi dayanılamayacak derecede hızlı hızlı atmaya başlamış. Dili lal olmuş adeta. Kelimeler boğazında düğümlenip çıkacak dermanı kendisinde bulamamış.

“Sensin o!” diyebilmiş sadece.

Meva, duyduğu bu söz karşısında şaşırmış. Kimden bahsettiğini anlamaya çalışmış. Genç adam tekrar kendisine gelir gibi olmuş.

Yine, “Sensin o!” demiş ve bayılmış.
Meva dayanamayıp genç adamı uyandırmaya çalışmış ve adam kendine gelmiş.

Meva, “Kimden bahsediyorsun?” diye sormuş.

“Senden bahsediyorum tabi ki. Senden, beni kurtaran kanatsız melekten.” demiş ve Meva’nın kalbine duygularını fısıldamış.