Oysa benim dostlarım dünyanın gelmiş geçmiş en akıllı ve en yaratıcı insanları: aristoteles, platon, ibn rüşd, faulkner, homeros, nietzsche, ibn haldun... Bunları hangi maddiyatla bir tutabilirsin?"
Kardeşimin Hikayesi ·

"İnsan soyu zayıf,kırılgan,ölümlü,her türlü hastalığa,kazaya,acıya açık ama kendini avutarak yaşıyor,bunları unutuyor.İşte anahtar kelime bu;hayatın özü,büyük sırrı;olmazsa olmazı:Unutmak.Eğer unutmak diye bir şey olmasaydı,yaşam da olmazdı.İnsan,unutmadan hayatını sürdüremez."
Kardeşimin Hikayesi ·

"Vıcık vıcık yüzeysellik yayan şu ?kişisel gelişim' kitaplarının bağırıp durduğu "İstersen yaparsın!" sözü tam bir kandırmacaydı. İnsan ancak yapabileceğini isterdi. ?İstemek' kavramı, ?dilemek'ten ve ?hayallere dalmaktan farklı bir şeydi. Bedelini göze almakla, gereğini yapmakla ilgili bir şeydi."
Serenad ·

''Birine aşık olmak, bir uçurumun kıyısında gözü bağlı yürümek demektir. Başına neler geleceğini hiçbir zaman bilemezsin. Sonu ölüm de olabilir, cinayet de, intihar da...''
Kardeşimin Hikayesi ·

"Her şey bir hikayedir. Ve nereye kadar gerçek olduğunu bilmemize imkan yoktur..."
Kardeşimin Hikayesi ·

"Bugünü fazla yaşadın mı yazamazsın."
(syf 55)
Arafatta Bir Çocuk ·

Okumak, sadece okumak. Okuyan insan, dünyanın aklına yaslar sırtını.(Kardeşimin Hikayesi Sf.250)
Kardeşimin Hikayesi ·

Bu dünyada sana kötülük yapmak isteyen insanlar çıkacak karşına ama unutma ki iyilik yapmak isteyenler de çıkacak.Kimi insanın yüreği karanlık kimin ki aydınlıktır.Geceyle gündüz gibi! Dünyanın kötülüklerle dolu olduğunu düşünüp küsme, herkesin iyi olduğunu düşünüp hayal kırıklığına uğrama...
Serenad ·

" Ona göre ruh, dünya nimetlerinin tutsaklığından kurtuldukça özgürleşiyor, bağımsızlaşıyor ve dünya yüzünde hiçbir krala imparatora nasip olmayacak büyük bir iktidara kavuşuyordu"
Engereğin Gözü ·

Herkes yabancılaşmıştı, yabancılaşıyordu. Toplum kuralları ve çevremizde tahkim ettiğimiz maddi dünya, bizi bu yabancılaşmadan koruyan gardiyanlardı adeta. Yolumuzu şaşırdıkça, alışkanlık denen ılık kaplıca sularının içine gömülüp rahatlıyorduk. Sonunda bize yol gösteren şey; evde her zaman oturduğumuz koltuğun aşina yumuşaklığı, gözü kapalı çevirebildiğimiz banyo musluğu ve başımızın yastıkta bıraktığı iz oluyordu. Kendi egemenlik alanını belirlemek için ağaçların altına sidik fışkırtıp sonra kendini bu sidiğin sınırları içinde güvenli hisseden köpeklere benziyordu insanlar da; aşina kokular ve aşina eşya arasındaki bir mutluluk formülü.
Dostoyevski Avrupa'dan Rusya'ya dönüşünü, "Eski pantuflalarıma ayaklarımı sokar gibi" betimlemesiyle açıklamıştı. Eski pantuflalara ayakları sokmak... Güzel sözdü doğrusu ve insanlar böyle yaşıyorlardı. Eğer bu tanıdık dünya olmasa, kendilerini bir mahzende büyütülüp sonra birdenbire kent meydanına atılan Kaspar Hauser gibi hissedecekleri kesindi.
Mutluluk ·