Sırtındaki kamburdan anladım,
Asırlar devrilmiş omuzlarına,
Hüzün yağmış saçlarına,
Avuçların kan kokuyor.
Sesin titrek ve ürkek.
Ölümlerle mi boğuştun benim gibi
Yoksa yaralarını kendin mi sardın.
Ondan mı puslu puslu bakıyor gözlerin.
Ondan mı düşmansın aynalara.
Sahi sende mi vuruldun kanadından.
Her ayağa kalkınca
bir çerme ye mi denk geldin.
Kendin mi düşüp kaynattın dizlerini yoksa.
Ictinmi sende benim gibi aşk denilen zehri.
Sürekli suçlanan sen oldun değilmi.
....
Gözlerin bana ürkek bir kediyi andırıyor.
Dudakların buruşmuş,
Bir çocuk gibi
her an ağlayacakmışsın gibi duruyor.
Korkutuyor mu senide geceler.
Abanıp yüreğinin üstüne kesiyor mu nefesini.?
Teslim alıyor mu düşlerini,
Yüzüne çarpıp duruyor mu geçmişin izlerini.
Anladım,
sende benim gibisin.
Kırık dökük.
Bölük pörçük.
Kapatmak istedikçe kanayan bir yerini.
Yeni yaralara yol açmışsın.
Seven kaybeder diyolar ya,
Sende benim gibi çok kaybetmişsin...
....
Mesala ben hayal kurmayı bıraktım.
Şiir yazmayı,
Türküler okumayı.
Ağlamayı bile unuttum.
Neden ağlanır bilmiyorum.
Göz yaşı nedir.?
Neden akıtılır.
Çok yanıldığım içindir belki.
Gülümseyerek uyanmayı bile unuttum.
Sende benim gibi düştün mü yoksa.
Kendi cesedini,
Kendi ellerinle örttün değil mi.?
Yok yok belli,
Hayata küsmüşsün.
Hadi o zaman küsmelere içelim bu gece.
Zaten şerefine içilecek ne kaldı ki elimizde.