1

İnsanın içinde büyümesi bir ceviz ağacının
nereye gidersen orada sürüyor kökleri
sakin huzurlu gökyüzüne doğru
bakıp dua ediyorsun gözleri için
kıvrılıp kalbine dolanan saçları
yağan susan yağmur ve toprak için
derisinden de ayrılıyor insan

Neden çoğalıyor ömrümüze
gidenlerin kalbi, neden
akıyoruz azaptan ötekine
Sürgün… ruhumuzun başka ruhta
İkiye bölünüp dönmesi pervanesine
kalan uğultu
büyük yalnızlık
sonra ağacın usaresi

2

Prag’da ne yapılırsa onu yapıyorum
sedef ve su uzatıyorum sevgiliye
İki elma, iki kiraz sevinci
aynı dala asıyor aklımı
kalbimi ve düşlerimi
Bir de köprü, umarsız yollar, dar geçitler
sonsuz gezi ve gezgin

Prag’da bir yeşil yaprak elleri ballimin
içime ağan kuş, soluksuz dilleri
Ülkem: çatlayan narım, harlayan soluğum
Masumiyetin kucağı, kızaran yanaklarım
kederimi çizdiği özleyişte

Prag’da çöl gelip buluyor kalbi
avlularda gencecik çocuklar ölümle
avluda serinliğin teri, ceviz ağacının sesi
ben orada öylece
sadece ben.

Bir atı sırtlayıp geldim Prag’a
Onu aşkla karmıştım
tanrının gözlerini oya oya
savaşlardan ne kaldıysa koydum önüne:
Bir çocuğu, rahmi ve annenin memesini
deniz ise çoktan çekildi içine
şimdi sen de olmasan bu eylülde
şiir de vazgeçecek benden

prag, bir maske iniyor yüzümden…

3

Seni seviyorum “ballim”, dünyalar içimde senle
o rüzgâr gülü, sabah tozu
sabaha uyanan pencere
içimde yüzen gözlerin
boşluğu dolduran dilin

Gideceksen de bir inceliğin yarası…
Kimse kalacaksa bana, o sen
doruk ve serinlik
hâlâ duruyorum kendimde

Suskunluğundan kuruldu bu şiir
gözlerindeki harelerden, yaşama sevincinden
ben de senin kadar yabanılım bu dünyaya
gümüş bir kemer, gümüş bir ay ve ketum

üç lirik gecenin peşinden koştu atım
üç gece de senin ışığında geçildi…