Fark ettim ki hüzün bir dal olsaydı önce onu ben kırardım.

**aZze** · 05 Şubat 2024, 02:45

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Gece aldı yine beni koynuna. Oysa benim bildiğim herkesi ya kalabalık ya da yalnızlık alır koynuna. Ben ise her zaman ki gibi gecenin koynundayım. Tek tek yıldızları okuyup acı çeken , onların seslenişlerini duyan, karanlığın mumundayım şimdi. Oysa böylemiydim? Ne dersiniz var mıdır bana ortak birileri bu yaşamda? Bilmiyorum ama işte ben bilmediğim gizlerde geceleri dolaşıyorum.
Bir gece geliyor alışığım korkmuyorum, ay görünmüyor bulutlardan. Zalimin çekip gitmesinden olsa gerek ay kendini geceye hapsediyor. Ne kadar uğraştılarsa yıldızlar ama belliki kurtaramıyorlar.Ve ay o kadar acı çekmiş olmalı ki bulutlar bağlıyor her yanını.
Unutulmuşluğun zehri akıyor ayın üstüne. O günden beri ay düşman olmuş yer yüzüne.
Belli ki güneş ayı geceye mahkum etmiş. İşte beni seven daha doğrusu sevdiğini sandığım zalim meğer her gün gündüzümü aydınlatan güneşimmiş, ben ise gecelere mahkum edilen aymışım meğer...

Sevgi dediğim şey sahteliklere gebeymiş farkında değilmişim. Beni yalnız bırakmayıp koynuna alan geceye hüzün eklenmiş birde. Gece git gide hüzün olmuş . Ben kendim, gece ben ve hüzünde ben olmuşum.

Hüznün bir dalı olsa kırılmazdı demişim her seferinde. Neden mi? Fark etmişim ki beni gecelerde tutan hüzün olmuş. Hüzünle olgunlaşmışım, kendimi bulmuşum. Kimi zaman nasır tutmuş yüreğim kimi zamanda yaralarım tekrar tekrar kanamış. Kimseye derdimi anlatamamışm ya da kimse beni anlamamış. Ama gece beni kurtardı, o sarmaladı, hüznün dalında yer aldığıma göre hüznün dalı hiç kırılmadı.

Gözlerimdeki sihirden bahseden o güneş, gece olunca gözlerme zincir vurdu. Hangi yıldız beni görse geceden aydan değil güneşten soğudu. Bir ben geçemedim güneşin sıcaklığından, bir ben aldandım ona. Kurtulamadım. Gece dahi onu yaşattım.

Bekler oldum gecelerede uğrar bir gün güneş diye. Belki bir kerede olsa gecede güneşle ısınır diye. Ama güneş ne gecenin kıyısına uğradı ne de bir slm gönderdi yıldızlardan. Bir tek beni saran bulutlar yok olmadı.

Ard arda sıralandı günler; gündüzleri görünür oldum sisli uzak diyarlardan. Fark eden bile olmadı. Ben gecelerin koynuna aldığı , bulutlara mahkum biri olarak hep bekleyen olup kaldım. Fark ettim ki hüzün bir dal olsaydı önce onu ben kırardım.

**Kyo** · 05 Şubat 2024, 04:41

@[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] Hanım emeğinize sağlık.

**aZze** · 05 Şubat 2024, 05:51

Alıntı:

Kyo Nickli Üyeden Alıntı

@[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] Hanım emeğinize sağlık.

teşekkür ederim kyo

05 Şubat 2024, 02:45	#1
aZze	Fark ettim ki hüzün bir dal olsaydı önce onu ben kırardım. [Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] Gece aldı yine beni koynuna. Oysa benim bildiğim herkesi ya kalabalık ya da yalnızlık alır koynuna. Ben ise her zaman ki gibi gecenin koynundayım. Tek tek yıldızları okuyup acı çeken , onların seslenişlerini duyan, karanlığın mumundayım şimdi. Oysa böylemiydim? Ne dersiniz var mıdır bana ortak birileri bu yaşamda? Bilmiyorum ama işte ben bilmediğim gizlerde geceleri dolaşıyorum. Bir gece geliyor alışığım korkmuyorum, ay görünmüyor bulutlardan. Zalimin çekip gitmesinden olsa gerek ay kendini geceye hapsediyor. Ne kadar uğraştılarsa yıldızlar ama belliki kurtaramıyorlar.Ve ay o kadar acı çekmiş olmalı ki bulutlar bağlıyor her yanını. Unutulmuşluğun zehri akıyor ayın üstüne. O günden beri ay düşman olmuş yer yüzüne. Belli ki güneş ayı geceye mahkum etmiş. İşte beni seven daha doğrusu sevdiğini sandığım zalim meğer her gün gündüzümü aydınlatan güneşimmiş, ben ise gecelere mahkum edilen aymışım meğer... Sevgi dediğim şey sahteliklere gebeymiş farkında değilmişim. Beni yalnız bırakmayıp koynuna alan geceye hüzün eklenmiş birde. Gece git gide hüzün olmuş . Ben kendim, gece ben ve hüzünde ben olmuşum. Hüznün bir dalı olsa kırılmazdı demişim her seferinde. Neden mi? Fark etmişim ki beni gecelerde tutan hüzün olmuş. Hüzünle olgunlaşmışım, kendimi bulmuşum. Kimi zaman nasır tutmuş yüreğim kimi zamanda yaralarım tekrar tekrar kanamış. Kimseye derdimi anlatamamışm ya da kimse beni anlamamış. Ama gece beni kurtardı, o sarmaladı, hüznün dalında yer aldığıma göre hüznün dalı hiç kırılmadı. Gözlerimdeki sihirden bahseden o güneş, gece olunca gözlerme zincir vurdu. Hangi yıldız beni görse geceden aydan değil güneşten soğudu. Bir ben geçemedim güneşin sıcaklığından, bir ben aldandım ona. Kurtulamadım. Gece dahi onu yaşattım. Bekler oldum gecelerede uğrar bir gün güneş diye. Belki bir kerede olsa gecede güneşle ısınır diye. Ama güneş ne gecenin kıyısına uğradı ne de bir slm gönderdi yıldızlardan. Bir tek beni saran bulutlar yok olmadı. Ard arda sıralandı günler; gündüzleri görünür oldum sisli uzak diyarlardan. Fark eden bile olmadı. Ben gecelerin koynuna aldığı , bulutlara mahkum biri olarak hep bekleyen olup kaldım. Fark ettim ki hüzün bir dal olsaydı önce onu ben kırardım. ________________ Çekme, Cennetimin Pencerelerine perde. Kaldır! Göz kapaklarını
	Alıntı Yap

Şu anda bu konuyu görüntüleyen etkin kullanıcılar: 1 (0 üye ve 1 ziyaretçi)