Bir videosunda Zekeriya Efiloğlu’nun bir sözünü duydum, “Hayat sabır ile şükür arasında mekik dokumaktır.” diyordu.
Yukarıdaki fotoğrafı çok sıkıntılı geçen bir gecenin sabahında odamın penceresinde görüp ne kadar güzel bir görüntü olduğunu ve aslında çok şanslı olduğumu düşündüğüm için çekmiş, bu odaya perde takmamaya karar vermiştim. Ondan sonraki altı sabah boyunca da kendi odamda uyanamadım zaten. Yedinci sabah baktım, yine oradalar. Çok şükür.

Giriş paragrafını yazıp devamını getirmemiştim bu yazının. Yazıya başladığım günün gecesinde Türkiye’den deprem haberleri gelmeye başladı. Kendi yaşadıklarımdansa orda yaşananlara daha uygun bir cümle olduğunu düşünüyorum. Sabır, insanın bu hayattaki en büyük imtihanı bunu herkes biliyor da şükürün de bir imtihan olduğu çıkıveriyor aklımızdan.
En kıymetli şey sağlık diyoruz mesela… Elden ayaktan düşmüşken, kurtarılmayı beklerken, hastane koridorunda beklerken hep en kıymetli şey sağlık. Kendi işimizi görmeye başlar başlamaz, kurtarıldıktan hemen sonra, hastaneden dışarı adımımızı attığımız an şükür başlıyor ama şükrün sınav olduğunu akıl edemediğimizden olsa gerek süresi çok kısa sürüyor. O küçücük zaman diliminden sonra yine dertlenecek sabır etmemiz gerektiğini düşündürecek bir “sözde sınav” buluveriyoruz kendimize. Sevdiğimiz mesajımıza görüldü atıyor mesela, kalifiye olduğumuz alanda iş bulamıyoruz, telefonumuz çalınıyor, çamaşır makinesi bozuluyor sınav addediyoruz. Ta ki gerçek sabır sınavının ne olduğunu hatırlayıncaya kadar… O zaman fark ediyoruz ki kendimizce küçük küçük mekikler dokumuşuz ve Efiloğlu’nun kastettiği asla bu değil.

Uydurma mekik dokumacılığı ile el emeği mekik dokumasının farkındalığını sıkça yaşadığımdan olsa gerek, “Allah başka dert vermesin.” cümlesi en çok kullandığım cümledir. İnsanlara sıkça söylerim ve en çok kendime söylerim. Çünkü ben de bir çok insan gibi bu döngünün sabır kısmında uzun süre takılınca döngüyü çok manasız bulanlardanım. Aslında hayatın ta kendisinin bu yörüngede ilerleyen olaylar silsilesinin olduğunu aklından çıkaranlardanım.

Hayat bu işte… Bazen kendi penceresine bakarak uyanamıyor insan. Bazen uyku lüks, beslenme ve barınma asgari, gözyaşı ve sabır azami oluyor. Hayatın şükür evresine gelindiğinde, onu da azami olarak yaşabilenlerden olmak dileğiyle…

D.T.