Dünya Gezegeninde Yaşam

Ne çok dert yanıp, sitem ediyoruz? En meşgul biziz, en büyük geçim sıkıntısı bizde, en kalleş insanlar bizi buluyor, en çaresiz hastalıklar yakamızdan düşmüyor…
Ya da ne kadar çok eğlenip, mutluluğumuzu ne kadar çok insanın gözüne sokuyoruz? İşimizde en başarılı biziz, en neşeli biziz, en güzel/yakışıklı bizim eşimiz, en sevecen bizim annemiz…
En en en…
“Kimin hayatı daha kötü?” ya da “Kimin hayatı daha kusursuz?” konu başlıklı sidik yarışlarıyla dolu etrafımız. Okullarda, belki de ailelerde kardeş kıyası ile, başlayan yarış atı kafa yapısı, hayatımızın tamamını ele geçiriyor ve farkına varmıyoruz. Böyle bir ömür tüketiyor ve sonunda faturayı hayata kesiyoruz.
Dünya gezegeninde yaşam, en kötü ve en iyi arasında bir spektrumda geçiyor. En kötüye veya en iyiye ulaşabilmek ise bir çoğumuzun aklının alabileceği kadar sıradan bir yol değil. Hani derler ya “beterin beteri var” ya da “mağrur olma padişahım, senden büyük allah var” diye, işte hep bu spektrumdan dolayı derler. Öyle birisi derdini anlatınca bak dur bir de benimkini dinle, senden daha beteri bende var demekle dost kazanılmıyor. Birisi güzel bir şey yaşayıp, sizinle paylaştığında, bir de bendekine bak nasıl da eğlenmiştim demekle de dost kazanılmıyor. Dostluk şöyle dursun, yaşadıklarımızın bizim için bir anlamı kalmıyor. Her duygumuz uçlarda, her davranışımız tepki, hayata bir anlam yükleyemeden son kullanma tarihimiz doluyor.
Dünyada yaşadığını ve kötü kadar iyi de olduğunu biçare olan unutmaz, biz unuturuz. Dünyada yaşadığı ve bir gün hayatının tepetaklak olabileceği en kudretliye unutturulmaz, biz unuturuz. İkisinden de tek farkımızın bir nefes, bir an, bir düşünce olduğunu unuturuz.

Biraz daha az şikayet edip, mutluluğumuzu biraz daha sıramızı bekleyerek paylaşsak; anlamsız yarışların içinde olduğumuzu idrak edip, biraz yaşadıklarımızın sorumluluğunu alsak belki de o zaman “hayatı” her şeyin merkezine koymayı bırakır Dünya gezegeninde yaşama hoş gelir, uğurlu kademli olsun ile ayrılırız.

D.T.