İnsanların kendileri hakkında söyledikleri kötü şeylere inanmak gerekiyor. Kendisini böyle analiz edip, yaptığını böyle açık yüreklilikle söyleyebiliyorsa, kendini geliştirmiş ve kendine saygısı olan bir insandır diye varsaymamak gerekiyor. İnsanların “iyi insan olma potansiyeline” inanmak, annelerinin işi.

“Bana fazlasın” diyorsa, fazlasındır. “Seni üzerim” diyorsa, üzer. “Ya seni yarı yolda bırakırsam?” diyorsa, bırakır. “Daha önce birisini aldattım” diyorsa, seni de aldatır. “Ruhsal problemlerim var” diyorsa, ruh hastasıdır. “Dağınığım” diyorsa, dağınıktır. “Kötümserim” diyorsa, kötümserdir. “Benden adam olmaz” diyorsa, olmaz. Bu ve benzeri söylemlere inanmamak, en iyi ihtimalle hayalperestlik, objektif bakarsak inkar ve en kötü olasılıkla karşındakini değiştirme haddini kendinde bulmaktır. Karşındaki sözüm ona kendini bilip, bunları söylüyorken, acaba bütün bu kötü özellikleri düzeltmek için bir şey yapıyor mu?

Hayat, yanlış insanlara yatırım yapmak için çok kısa. Çok az sayıda insan siz onu sevdiğiniz için kötü yanlarını törpülemeye çalışıyor. Çok az sayıda insan hatalarından ders çıkarıp, benzer hatalara düşmüyor. Ve çok daha az insan kendi potansiyeline sizin ona inandığınızdan daha fazla inanıyor. Karşınızdaki kişinin nüfus kayıtlarında annesi olarak sizin isminiz yazmıyorsa ne gerek var kalbinizi, umudunuzu, onurunuzu riske atmaya? Kayıpları çok büyük olacak bu kumarı oynamaya ne gerek var? Hiç yok.

Bazı insanların ilme dair bildikleri tek şey kötü yanları. Fakat Yunus’un bahsettiği “kendin bilmek” tam olarak böyle bir şey değil… Sizde olsa aynaya bakamaya utanacağınız özellikleri, karşınızdaki gururla göğsünde taşıyorsa çok yanlış yerdesiniz demektir.
Kimsenin annesinden rol çalmamalı.

D.T.