Hayatıma kimseyi almamaya karar vermiştim, hayata küsmüş ve kimseye güvenmemem gerektiğini aklıma ve beynime yer edindirmiştim.Birgün bir arkadaşla sohbet ederken çıktı karşıma imkansızım sohbete dahil oldu ve sonrasında sohbet etmeye başlamışız bile farkında olmadan. Sonunu düşünen kahramanlardan olamadım. Hani tahta kurusu olur ya içini yavaş yavaş kemirir bizimkiside işte o hesap olmaya başlamış ve yavaş yavaş içime işlemeye başladı. Demem o ki asla büyük konuşmamak gerekiyormuş kendimi her defasında çekmeye çalışsamda sanki bir mıknatıs misali beni kendine çekiyordu uzak kalmaya çalıştıkça daha çok yakınlaşıyorduk.. Ve bir gün görüşmeye karar verdik planlar yapıldı bu plana arkadaşlarımızda dahil olmuştu beraber keyifli ve unutulmaz bir haftasonu bizi bekliyordu. O muhteşem gün geldi ve ilk karşılaşmamız gerçekleşti hayatımın en güzel ve en özel günüydü haziran ayı babalar günü haftasıydı. İçim kıpır kıpır yanından ayrılmak hiç istemedim bir kaç saat beraber zaman geçirdikten sonra beni eve bırakıp oda kalacağı otele gitmişti.Sabah beni arayarak uyandırdı evin civarına gelmiş beni bekliyordu.Apar topar hazırlandım ve yanına gittim. İstanbul'a arkadaşlarımızı almaya gitmek için yola koyulduk o yolculuk boyunca ya el ele ya da omuzuna başımı yasladım o yolculuğun hiç bitmesini istemedim Kaf Dağı na gidiyoruz dese gidebilirdim o an müthiş bir huzur kaplamıştı içimi ;İstanbul'a gittik ve arkadaşlarımızı alıp yine benim yaşadığım şehire geri döndük. Arkadaşlarla beraber güzel bir mesire alanında ızgara keyfi tadına doyum olmayan sohbet gecenin ilerleyen saatlerinde onunla el ele dolaşmak sabaha kadar sohbet ettik ertesi gün ayrılık vaktiydi... Bu zamana kadar mükemmel olan birliktelik müthiş bir hüzne dönüşmüştü arkadaşları İstanbul'a yolculadıktan sonra biraz alışveriş ve sonrasında ayrılık vakti geldi çattı. Ona doya doya sarılamadan gidişini izledim arkasından içim acıyordu paramparça olmuştum o an. Yol boyunca konuştuk ağlamaktan gözlerim şişti çünkü ayrılırken doya doya sarılamamıştım.. O yüzden aradan çok zaman geçirmeden yanına gitmek istedim aksilik bu ya üç saatlik yolculuk o gün tam on saat sürmüştü hemen görüp dönecek dahi olsam ona doya doya sarılmanın heyecanıyla gitmiştim bitmek bilmeyen yolculuğuma.Çok kısa süre belki görebildim ve zaman geçirebildim ama nasıl mutlu oldum bunu tarif edemem.Yine bir ayrılık vakti o otogar beni boğuyordu resmen yanından ayrılmak hiç istemedim otobüs hareket etmeye başladığı an sanki gözümden yaşlar damlamaya başlamıştı bile çoktan ayrılıklardan nefret eder olmuştum.Birgün yine çok özledim ve o gelmeden tekrar gitmeye karar verdim bu defa yanlız değildim onu kızımla tanıştıracaktım kızımla beraber gitmiştik otogardan bizi karşıladı önce bir kahvaltı yaptık beraber sonrasında ise çocuklar gibi eğlenmeye lünaparka gittik onlar çocuklar gibi eğlendi ben onları izledim çoğunlukla fakat çarpışan oto larda müthiş kapıştık...Yemekten sonra yine en nefret ettiğim an yani ayrılık vakti geldi çattı maalesef bu ayrılıklar beni müthiş etkiliyordu ve sonrasındaki özlem, çok özlemekten zaman zaman ufak çaplı tartışmalarımız olurdu gece en son konuşmamızda tartışıp kapatırdık fakat sabah günaydın aşkım mesajıyla uyanırdık. O bana nefesim ben ona iyikim derdim. Her fırsatta konuşurduk birbirimizi görmeden uyumazdık yada sesimizi duymadan. Gel zaman git zaman böyle devam ettik onun görevleri sebebi ve bazı olumsuz şartlar sebebiyle bir araya gelemedik uzunca bir süre bazı yanlış anlaşılmalar etrafında bazı söylemlerinden bir anda bir uzaklaşma oldu aramızda bu defa tek çabalayan bendim kaçan ve bahanelere sığınmaya çalışan oydu. Çok kırdık bu sebepten birbirimizi görmezden gelinmek ve umursanmamak dakika bensiz olamayan sesimi duymadan yapamayan insan bir anda yok oldu.Bitiyorduk.Biz birbirimize bir söz vermiştik ve ben bu ilişkiyi bitirmemek için tekrar biz olabilmek için çok çaba sarf ettim çok çabaladım üzüldüm, kırıldım, rezil oldum ama hiç yılmadım bende üzdüm farkındayım çünkü ne yapacağımı bilemiyorum nasıl davranacağımı bilemiyorum acayip bir çaresizlik içerisindeydim.Silemiyorum oda silmiyor zaman zaman konuşuyoruz çok kısa bazen yazışıyoruz. Ne kopabiliyoruz ne de bir arada olabiliyoruz. Ama şu bir gerçek hala deli gibi seviyorum kıskanıyorum özlüyorum ama artık nerde olduğumu bende bilmek istiyorum... Çünkü çok yoruldum...Varmıyım yok muyum bu belirsizlikte boğuluyorum... Peki ya şimdi soruyorum hangimiz gerçekten çok sevmişiz, biz olabilmek ve biz kalabilmek için çabalamışız???