Günlerden bir gün Deniz’in ta derinlerinde yaşayan turuncu, güzel ve parlak pullara sahip bir balık yaşarmış. Renginden dolayı balık arkadaşları onu hep “portakal” diye çağırırmış. Portakal o kadar sevimli bir balıkmış ki diğer balıkların tehlike olarak gördüğü büyük balıklar bile kendisini çok severmiş. Onlarla gün boyu çok eğlenir hatta eve bile gitmek istemezmiş. Eve o kadar gitmek istemezmiş ki annesi evlerinden kendisine “Portakal hadi ama artık çok karanlık oldu, balıkçılar yakında burada olur!” diye seslenirmiş. Denizdeki tüm canlılar hep birbirleriyle mutlu ve huzurla yaşarlarmış. Günleri eğlenceyle ve gün boyu yeni bir şeyler keşfetmeyle geçermiş.

Ta ki insanlar onları avlamak isteyene kadar. Balıklar kendi yaşam alanlarında özgür değillermiş. Yeterince eğlenmediklerini düşündükleri zaman biraz daha eğlenceye bile vakit bulamazlarmış. Çünkü yakında insanlar burada olacak korkusu yaşarlarmış. Yine bir gün Portakal eve gitmek istemediği zaman annesi aynı sözlerle ve aynı ses tonuyla seslenmiş ama bizim Portakal dinler mi? Mavili adında bir arkadaşla tanışmış o gün sohbete dalmışlar Mavili ile. Annesi bilerek duymazlıktan gelmiyormuş bizim Portakal. Mavili başından geçen hüzünlü hikayesini Portakal’a anlatmış.

Mavili ve annesi bir gün eve gecikmişler. O gün yiyecek aramak için uzak bir mesafeye yüzmeleri gerekmiş. Bu yüzden de zamanında evlerine yetişememişler. İnsanların seslerini duymaya başlayınca Mavili tedirgin olmuş. Annesi hemen bir taş bulmuş Maviliyi bu taşın arkasına gizlemiş. Maviliyi saklamış saklamasına ama kendisi gizlenememiş insanlara yakalanmadan. Bir anda onu bir şeyin tuttuğunu fark etmiş. Fark etmiş fark etmesine ama hiç korkmamış çünkü yavrusunun güvende olduğunun farkındaymış. Yukarı doğru çekerken onu bir güç Maviliye seslenmiş “ Sakın korkma, karanlık geçince hemen eve git, senin geri döneceğim…” demiş. Mavili annesinin yokluğu ile tedirginmiş ama annesinin sözleri onu rahatlatmış. İşte Mavilinin hikayesi böyleymiş o gündür Mavili annesini bekler ve onun yanına gitmenin yollarını ararmış.Bizim Portakal da bu hikayeyi duyar da durur mu? Yardım etmek istemiş Maviliye birlikte ve plan yapmışlar. Karanlık olunca Mavili insanlarla annesinin yanına gidecekmiş ve Portakal da doğru evine. Karanlık başlayınca insanların da sesleri duyulmaya başlamış. Mavili “beni alın, beni alın” diye bağırmış. İnsanlar hemen bir balık bulunca çekmişler kendilerine. Mavilinin bu güzel mavi rengi onları büyülemiş. İnsanlar kendi aralarında “geçen gün yakaladığımız mavi balığın yanına koyalım” demişler. Mavili de çok üzülmüş çünkü o mavi balığın yanına değil annesinin yanına gitmek istiyormuş. Maviliyi götürdükleri yerde Mavili gözlerine inanamamış bu karşısındaki annesiymiş. Kocaman bir akvaryumun içinde ona heyecanla bakan kişi annesiymiş. Annesi ve Mavili, Portakalın yardımları sayesinde birbirlerine kavuşmuşlar. İster deniz, ister okyanus, ister küçük, ister büyük bir akvaryum olsun insanın sevdikleri neredeyse orasıymış insanın cenneti!