Bir varmış bir yokmuş evvel zaman içinde kalbur saman içinde develer tellal iken pireler berber iken ben nenemin beşiğini tıngır mıngır sallar iken uzak diyarlarda yemyeşil ormanın içinde meşe ağacının kovuğunda yaşayan sincap ailesi varmış. Anne ve baba sincap dışında bir de yaramaz ve çok akıllı olan yavru sincap varmış zamanlar ormanın sınırları içinde kaldığı ülkenin padişahı özel bir iksir hazırlayıp ormanın içinde tütsü yakarak tüm hayvanların konuşmalarını sağlamış. Tüm hayvanlar konuşup düşündükleri her şeyi ifade etmeleri onların daha güzel ve yaşanılır bir ortamda yaşamlarını sağlamıştır. Padişah her hafta tüm hayvan gruplarından bir sözcüyü divanına kabul edip sorunlarını dinliyormuş.

Böylece ülkedeki huzuru ve mutluluğu sağlayan adil ve iyi kalpli padişah tüm canlıların huzurunu da sağladığı için tüm canlılar tarafından çok seviliyormuş. Gel git zaman hayvanlar o kadar şikayet de bulunmuşlar ki padişah ve veziri ne yapacaklarını şaşırmışlar. Padişah vezirle baş başa verip düşünmeye başlamış. Bir çözüm bulamayan padişah kendisi tebdili kıyafet giyerek ormanı teftişe gitmeye karar vermiş. Kendisini ormanın içinde yeşilliklerle kamufle edip hayvan gruplarını tek tek dinlemeye başlamış. Ormanın girişinde papağan ve farklı kuşları dinlemekle başlamış ormanın en derin yerindeki solucanlara kadar devam etmiş.

Aslında hayvanlar çok mutluymuş tek sorunları anlaşma seslerinin değişmesiymiş. Yani birbirlerinin seslerine alışamamışlar. Padişah bunu anlayıp düşünmeye başlamış. Tam da o sırada küçük bir sincap elinde küçük fındıklarla dolu sepetiyle güle eğlence geçmiş. Padişah sincabı o kadar sevimli bulmuş ki takip etmek istemiş. Kamufle bir şekilde sincabı takip eden padişah sincabın yuvasına giden ağacın altına çalıların arkasına girip saklanmış. Ve küçük sincabın ailesiyle diyaloğunu dinlemeye başlamış. Küçük sincap babasına “of baba çok yoruldum fındıkları toplarken daha doğrusu goril amcanın ağacı sallarken ki bağırışı çok rahatsız etti “beni demiş. “Eskiden ne güzeldi küçük mırıltılarla rica ederdim o da homurdanarak fındık ağacını silkelerdi ve ben rahatlıkla fındıkları toplardım. “diyerek fındık sepetini annesine uzatmış.Babası “Bunlar hep padişahın yüzünden eskiden tüm hayvanlar kendi doğalarına uygun seslenerek hareket ederek anlaşıldı. Şimdiyse herkes konuşmayı öğrendiği için sabırsız bir şekilde birbirini dinlemeden düşünmeden konuşuyor ve karmaşaya sebep oluyor.” diye sitem etmiş. Sofrada fındıklarını kırıp yemişler. Padişah duyduğu şeye çok şaşırmış ağaçlarda tırmanan daldan dala atlayan sincaplar bile bu durumdan hoşnut değilmiş. Padişah kamufle dal ve yeşillikten sıyrılıp elini meşe ağacının kovuğunda koyup küçük sincabı eline alarak dile benden ne dilersen demiş.

Sevimli sincap padişahım herkesi kendi doğasına geri çevir. Hayvanlar kendine özgü seslerle anlasın bu şekilde karmaşa oluyor ve huzurumuz kaçıyor demiş. Padişah aferin sana akıllı küçük sincap isteğin olacak diyerek onu ağaç kovuğunda tekrar bırakmış. Padişah o an karar vermiş. Ülkeye dönüp büyücü başını çağırtmış. Tekrardan iksiri hazırlayıp hayvanların eski haline dönmesini istemiş. Ormanda büyülü tütsüyü soluyan tüm hayvan bir anda eski hallerine dönmüşler. Konuşmadan kendilerine özgü sesler çıkaran hayvanlar huzurlu bir şekilde mutlu ve mesut yaşamışlar.