Herkesin aklına ilk başta fiziksel bir şiddet gelir. Vurmalı, kırmalı bir şiddet... Kimsenin aklına psikolojik bir şiddet gelmez kimse insanların sözlerinin bir şiddet olduğunu düşünmez. Fiziksel şiddettense psikolojik şiddetin daha fazla iz bıraktığını kimse aklına bile getirmez. Fiziksel şiddette oluşan yaraların iyileşme olasığı vardır ama psikolojik şiddette söylenen her söz beyninin içinde sürekli döner durur. Hiç geçmeyecek bir yaradır. İnsanlar bunu kabul etmez. İnsanlara göre görünürde bir yaran yoksa ve onu insanların gözünün içine sokmazsan senin acı çektiğini, kötü bir durumda olduğunu düşünmezler. Çoğu zaman fark edilmek istersin. Kendin anlatamadığın, dillendiremediğin şeyleri birileri anlasın, fark etsin istersin. Bu pek mümkün olmaz. En yakınındaki, her gün gözlerinin içine baktığın kişi bile içinde kopan fırtınaları fark etmez. Psikolojik şiddet bazen o kadar can yakar ki, insanların size hiç acımadan, sizi hiç düşünmeden sarf ettiği sözler o kadar içinize oturur ki bu acıdansa vücüdunuzda oluşacak bir kaç yaraya razı olursunuz. Etrafınızda sürekli sizi küçücük bir hatanızda bile aşağılayan ve sürekli kötü ithamlarda bulunan birinin olması artık başa çıkılmaz bir hal almaya başlar. Küçücük bir iltifata, kötü diye aşağılandığınız özelliklerinize güzel diyecek birine ihtiyaç duyarsınız. Çoğu zaman bu kendinizden başkası olmaz. Bazen ona bile gücünüz yoktur. İnsanlara hak verirsiniz. Belki de gerçekten kötüyümdür dersiniz. Giderek kendinizi kaybedersiniz."