Ben kimim, ben neyim?
Hayatın tam olarak neresindeyim?
Bu soruyu binlerce kez sorar insan kendine.
Ne kadarı cevaplanır, ne kadarı yarım kalır, bilinmez.
Hangisi iyi gelir bize?
Hangisi güldürür?
Hangisi yeniden başlatır?
Ağır gelen neydi gerçekten?
Sustuklarım mı, içime attıklarım mı?
Haykıramadığım, söyleyemediğim,
Duyuramayıp içimde kalan o sahipsiz sözler...
Hepsi omuzlarıma oturdu.
Yorgunluğum oradan belli.
Bazı şeyleri ne yaparsan yap, geri getiremiyorsun.
O zamana dönemiyorsun.
Ve sadece düşünüyorsun: “Ne yapsam?”
Karanlığın içinde, o minik ışığı arar gibi.
Bulsam, peşinden ömür boyu gidecek gibiyim.
Ama yürüdüğüm tüm yollar çıkmaz bir sokaktı.
Yok muydu bunun bir çıkışı?
Her şeyi içime biriktirip taşıyamaz hale geldim.
Ve 'O' Ağırlığın altında ezildim.
O kadar mı iyi oynuyordum ki,
Kimse maskemin ardını göremedi?
Fark edilmemişliğimide yanıma alıp yürümeye devam ettim.
Yanimda sadece pembe panjurlu düşlerim vardı.
Ve onları hiçbir zaman kaybetmedim.
Olan biten ne varsa görmezden gelip,
İnadına devam ettim
Nereye çıkacağını bile tahmin edemediğim,
Yollara bıraktım benliğimi.
Attığım her adımda ezilecekmiş gibi hissetsem de,
Hep bir hamle daha yaptım.
Dedim ki: “Hadi bakalım, tekrar kalk.
Ne olursa olsun, benim umudum var.”
Etrafımı saran
Beni ben yapan
Rengarenk umudum.