Uzun oldu yine almayalı kalemi elime..

Hayatın rutinlerine karışmış, görmezden geliyorum sadece..

Olmadığın anların toplamı,

Pi’nin sonsuzluğu gibi nedense..

..

Mevsim kış, aylardan Ocak..

Yine kaçıyorsun benden köşe bucak..

Hani olmasa odamda salınarak dolaşan hayalin,

İnanacağım ben de kendimden utanarak..

..

Neyse ki her şey bıraktığın gibi..

Kitabın koltuğun üzerinde,

Kaldığın sayfa ezberimde sanki..

Kokun, karşılıyor hala girdiğimde içeri..

Hırkanı asmışsın askıya,

Hani birazdan dönecek gibi..

Mutfağa girmedin kaç zamandır..

Masada hala yaptığımız son kahvaltının izleri..

..

Yatağın soluna dokunmadım,

Yastığın bıraktığın gibi..

Alarm sana göre kurulu;

Aynı saatte kalkıyorum,

Altı buçuk gibi..

En zoru yüzümü yıkamak,

Aynada rujuna bakarak..

..

Kapıdan çıkınca kolay olur sanıyordum aslında..

Kalabalıklar, sesler, yüzler..

Alır gibi geliyordu içimden taşan kederi..

Olmuyormuş öyle..

Kalabalıklar içinde de yalnızmış insan;

Herkes sesinle konuşabiliyormuş,

Herkes sana benziyormuş meğer..

..

Şarkı dinlemeyeli çok oldu,

Yine aynı sebepten dolayı..

Ama çoğalttım sigarayı,

Kanım eskiye nazaran biraz daha alkollü sanki..

Okumak,

Sadece o iyi geliyor gibi..

Yarım bıraktığım için kızdığın ne kadar kitap varsa

Bitirdim giderken ödev vermişsin gibi..

..

Yazmak,

Zor/muş hala mesela, farkettim..

Olmadığın anların toplamını ifade etmeye yetmeyen rakamlar,

Harflerimin yanında ne kadar engin görünüyorlar..

Lâl gibiyim,

Dilim gibi sessiz kalemim..

..

Sevgili günlük..

O’nsuz kaçıncı güne denk geldik,

Kaç zamandır göz kapaklarımıza asılı..?

Söyler misin;

Unutmak mı zor, hatırlamak mı.?

..