1- Bağışlama. Allahü teâlânın ihsânı ile âsî ve günâhkâr kullarının kusur
ve günâhlarınıä bağışlaması.
Bir kimse din kardeşinin bir işini yaparsa binlerce melek o kimse için duâ eder.
O işi yapmağa giderken her adımı için bir günâhı afv olur ve kendisine kıyâmette nîmetler
verilir. (Hadîs-i şerîf-İbn-i Mâce)
Allahü teâlânın sevgili kullarına dünyâ sıkıntılarının ve belâlarının gelmesi bunların
günâhlarının afv olması için keffârettirler sebebdirler. (İmâm-ı Rabbânî)

2. Bir kimsenin düşmanından veya suçludan intikâm almaya karşılığını yapmaya gücü
yettiği halde bir şey yapmaması intikâm almaması.
Kur'ân-ı kerîmde meâlen buyruldu ki:
(İnsanlara karşı) afv yolunu tut. Ma'rûfu (yâni aklın ve dînin beğendiği şeyleri Allahü
teâlâdan korkarak günahlardan sakınmayı sıla-i rahmi (akrabâyı yakınları gözetmeyi onları
ziyâret ederek gönüllerini almayı ve onlara yardım etmeyi) harama bakmamayı; dili çirkin ve
günah sözlerden korumayı) emret ve câhillerden yüz çevir. (A'râf sûresi: 199)
Kendinden uzaklaşanlara yaklaşmak zulm edenleri afv etmek kendini mahrum

edenlere ihsân (iyilik) etmek güzel huylu olmaktır. (Hadîs-i şerîf-Berîka)

Allahü teâlâ afv edenleri azîz eder.
Allah rızâsı için afv edeni
Allahü teâlâ yükseltir.
(Hadîs-i şerîf-Berîka)

Mûsâ bin İmrân (aleyhisselâm); "Yâ Rabbî! Kullarının en kıymetlisi kimdir?"
dediğinde gücü yettiği zaman affedendir buyuruldu. (Hadîs-i şerîf-Beyhekî)
Kıyâmet günü hak sâhibi hakkını afv etmezse bir dank (yarım gram gümüş) hak için
cemâat ile kılınıp kabul olmuş yedi yüz namaz sevâbı alınıp hak sâhibine verilecektir.
(İbn-i Âbidîn)