bir karanlık kuyuda çırpınıp duruyorum
çırpınış eşiğinde bir kayıp oluyorum...
çekin göğü üstümden yeryüzünü altımdan
yırtılan benliğimden zehirler soluyorum...

kuruntu akıl denen şu pis çıkmaz döngüsü
haykırsam bağrımı yırtarcasına...
etrafım duyuların çelikten tel örgüsü
dalsam içine yırtılıp kanarcasına...

uslanmam asileşmiş milyonca at içimde
ayağı esaretten kurtulmuş forsa gibi
parçalarım her atın boynunda ki bir ipi
şu şanlı parçalanışımı başlatsa artık biri...

can-i

ebrarın hoş sedası mizandan sessizliğim
esrarın boş terazi
tartan dengesizliğim...
can-i