Coğrafi konumu, yer altı ve yer üstü zenginlikleriyle önem arz eden Orta Doğu, I. Dünya Savaşı’na kadar, İran hariç olmak üzere Osmanlı Devleti’nin egemenliği altındaydı. Fakat XIX. yüzyılda Osmanlı Devleti’nin iyice zayıflaması, içte ve dışta birçok meseleyle uğraşmak zorunda kalmasıyla bu bölge, başta İngiltere, Fransa ve Rusya, sonra da Almanya ve İtalya’nın etkin olmak için uğraştıkları bir alan haline geldi. I. Dünya Savaşı devam ederken İngiltere, Fransa ve Rusya aralarında yaptıkları gizli antlaşmalarla Orta Doğu’yu paylaştılar. Rusya, savaştan çekilirken gizli antlaşmaları açıkladı.

Bu arada Wilson ilkeleri de İngiltere ve Fransa’nın Orta Doğu planlarını bozacak nitelikte maddeler içermekteydi. Buna karşı manda yönetimini buldular. ABD’nin savaş sonrası yalnızlık politikasına dönmesi, İngiltere ve Fransa’nın Orta Doğu’da serbestçe hareket etmesine fırsat verdi.

SAN REMO KONFERANSI

I. Dünya Savaşı'ndan sonra 18-26 Nisan 1920'de Osmanlı topraklarının paylaşılması ve Osmanlı ile yapılacak olan Sevr Barış Antlaşması'nın şartlarını hazırlamak için İtalya’nın San Remo şehrinde toplanan milletler arası konferans idi. İngiltere, Fransa, İtalya, Japonya, Yunanistan ve Belçika temsilcilerinin katıldığı konferansta Osmanlı'yı tasfiye ve petrol meselelerini çözümlemek amacıyla toplanmışlardır.

San Remo Konferansı'nda Osmanlı Devleti'nin Asya ve Kuzey Afrika'da bulunan Arap toprakları üzerindeki bütün haklarından vazgeçmesi bağımsız bir Ermenistan'la özerk bir Kürdistan'ın kurulması kararlaştırıldı. Osmanlı'nın eski Suriye topraklarında Suriye (Şam merkezli) ve Lübnan Fransa'ya Filistin ise İngiltere’ye bırakılacaktır. Irak ise İngiltere’nin mandasına girecekti. San Remo Konferansı, 10 Ağustos 1920'de Osmanlı Hükümeti’ne imzalatılan Sevr Antlaşması'nın da özünü oluşturmuştur.

1. Orta Doğu’da Büyük Devletlerin Durumu Politikaları

a- İngiltere ve Orta Doğu

İngiltere’nin Uzak Doğu’daki sömürgelerine ulaşmada en kısa yol Orta Doğu, 1869’da Süveyş Kanalı’nın açılması ve XIX. yüzyılın sonlarında bölgede önemli petrol rezervlerinin bulunmasıyla daha da önem kazandı.

Almanya’nın Osmanlı Devleti’yle yakın ilişkiler kurarak Hicaz Demiryolları projesiyle de bölgede üstünlük sağlaması İngiltere’yi tedirgin etti. II. Abdülhamit döneminde İstanbul’da denetim altında tutulan Şerif Hüseyin’in serbest bırakılması da İngiltere’ye aradığı fırsatı vermiştir. I. Dünya Savaşı’ndan sonra daha da güçlenen İngiltere, Orta Doğu’dan aldığı en büyük payla bölgenin hakim gücü oldu.

Arabistan Yarımadası

Birinci Dünya Savaşı sonrasında Arap Yarımadası’ndaki en önemli gelişme Vahabi Devleti'nin Suudi Arabistan'da kurulmasıdır. Müslümanlığın fanatik kolunu temsil eden Vahabiler Necd bölgesine hakimdiler. Vahabiler XIX. yy'da Osmanlı Devleti'ne karşı ayaklanmış ve Kavalalı Mehmet Ali Paşa tarafından kontrol altına alınmışlardı. Birinci Dünya Savaşı sırasında yanında yer alan yerel liderlere İngiltere'nin bağımsızlık vaadi üzerine Hicaz Emiri Şerif Hüseyin kendini "Arap Ülkeleri Kralı" ilan etti. Ancak İtilaf devletleri onu sadece Hicaz Kralı olarak tanıdı. Şerif Hüseyin, oğullarını Irak ve Ürdün'e kral tayin etti ve 5 Mart 1924'te halifeliğini ilan ederek bölgedeki konumunu güçlendirdi. Başlangıçtan beri bölge liderliği konusunda rekabet eden Necd Emiri Abdülaziz İbni Suud, Şerif Hüseyin'e savaş açtı. Galip gelen İbni Suud kendini Hicaz ve Necd Kralı ilan etti. İngiltere'nin 1927'de tanıdığı bu krallık 1932'de "Suudi Arabistan Krallığı" adını aldı. Suudi Krallığı'nın 1936'da Amerikan şirketi Aramco'ya petrol ayrıcalığı vermesiyle ABD bölgeye girmiş oldu.

İngiltere, 1934 yılında Yemen’in bağımsızlığını tanıdı. Ancak bölgede İngiltere’nin Yemen ve onu destekleyen İtalya ile olan mücadelesi devam etti.

Irak

San Remo Konferansı ile Irak'ın manda idaresi de İngiltere'nin eline teslim edilmiştir. Bu mandaya Musul da dahildi. Yalnız Musul petrollerinin bir kısmı Fransa'ya verilecekti. Bu arada Suriye'de Fransızlar tarafından tahttan indirilen Kral Faysal Irak halkının isteği üzerine İngiltere tarafından 1921'de Irak krallığına getirildi.

İngiltere Irak'daki aşiret reislerini para yardımı ve vergi muafiyetiyle kendine bağlayarak ülkede egemen olmak istedi. İngiltere'nin politikası her zaman ki gibi sömürge yollarını kontrol altında tutmak ve petrol gibi değerli madenlere sahip olmak istiyordu. Ancak Irak halkının milliyetçilik fikirleriyle İngiltere’ye karşı başlatmış olduğu mücadeleler sonucunda İngiltere manda ve himaye fikrinden vazgeçerek 1930'da yapılan antlaşmayla Irak'ın bağımsızlığını tanımıştır.

Ürdün

Ürdün, Kral Faysal'ın Büyük Suriye krallığına dahil bir bölgeydi. Ancak Faysal Fransızlar tarafından Suriye'den çıkarılınca 1922'de Milletler Cemiyeti'nin kararıyla ayrı bir Ürdün Devleti kuruldu. Bu devlet İngiltere'nin mandasına verildi Ürdün'ün ekonomik kaynaklardan yoksun olması İngiltere’ye bağlılığını arttırmıştı. Başına Hicaz Kralı Şerif Hüseyin'in oğlu Abdullah'ın getirildiği manda yönetimi doğrudan Filistin'deki İngiliz komiserine bağlıydı. Ürdün, bağımsızlığına 1946'da kavuştu.

Filistin

İngiltere dış işleri bakanı Balfour 1917'de Siyonist Federasyonu başkanına gönderdiği bir mektupta İngiltere'nin Filistin'de bir Yahudi anavatanının kurulmasını kabul ettiğini resmen bildirmiştir. Bunun sonucunda, Balfour Deklarasyonu (1917) adını alan belge Yahudilerin anavatan davasında bir dönüm noktası olmuştur. Bu bildirge 1919 yılı içinde sırasıyla Fransa, İtalya ve ABD tarafından da kabul edilmiş ve desteklenmiştir. Bundan sonra Yahudilerin Filistin'e göç etmelerine göz yumulmuş ve bölgede Yahudi çoğunluğunu sağlamak için her türlü faaliyete başvurmuşlardır. Ancak bir Yahudi devletinin kurulması II. Dünya Savaşı'nın sonunda gerçekleşebilecektir.

San Remo Konferansı'nda Filistin Suriye'den ayrılarak İngiltere'nin mandasına verilmişti. İngiltere Yahudilerin sempatisini kazanmak için bölgede bir Yahudi devleti kurmayı kararlaştırmıştı. İngiltere'nin Filistin'de "Yahudi yurdu" kurma çalışmaları, Wilson Prensipleri'ne uygun olarak ABD tarafından desteklendi. Araplar için bir hayal kırıklığı olan bu mesele Siyonizm hareketlerinin de sonucuyla Avrupa ve Amerika'daki nüfuzlu ve zengin Yahudiler büyük devletler nezdinde teşebbüslerde bulunarak Filistin'de bir Yahudi devleti kurmak için çalıştılar.

Mısır

1882'de Mısır'ı işgal eden İngiltere, Osmanlı Devleti'nin savaşa girmesiyle de 1914'te topraklarına kattığını açıklamıştı. Mısır milliyetçilerinin çıkardığı ayaklanmalar sonunda İngiltere, 1922'de Mısır'ın bağımsızlığını tanımak zorunda kaldı. Ancak İngiltere, Süveyş Kanalı ve Mısır'daki yabancıların haklarını korumayı üzerine aldı.

İtalya'nın Habeşistan'ı (1936) işgal ederek Nil'in kaynaklarına egemen olması ve İtalya'nın Almanya ile Orta Doğu'da bağımsızlık isteyen milletleri kışkırtarak yardım etmesi İngiltere'nin Mısır politikasında değişikliğe gitmesine sebep oldu. Bu gelişmeler İngiltere'yi Mısır ile anlaşma ve ittifak yapmaya zorladı. Buna göre: İngiltere, Mısır'dan çekilirken sömürge yolu üzerindeki Süveyş Kanalı'nda sürekli asker bulundurma hakkı elde etti. Ayrıca İngiltere, saldırı hâlinde Mısır'ı koruyacaktı. Böylece İngiltere, Mısır'daki nüfuzunu korumuş oldu.

b- Fransa ve Orta Doğu

Osmanlı Devleti’nin yıkılmasıyla Orta Doğu’da söz sahibi olmak isteyen devletlerden birisi de Fransa’ydı. San Remo Konferansı’nda Fransa’nın payına Suriye ve Lübnan düşmüştü.

Suriye’nin çeşitli bölgelerinden temsilcilerin oluşturduğu Suriye Ulusal Kongresi, Mart 1920’de merkezi Şam olmak üzere Lübnan ve Filistin topraklarını da içine alan Suriye Krallığı’nı kurdu. Başına Kral Faysal’ın getirildiği bu devlet San Remo Konferansı’nda kabul edilmedi.