Hitler tarafından özel bir emirle Japonya'ya doğru yola çıkan U 234’ün taşıdığı çok önemli bir kargo vardı: 560 kg ağırlığında olan ve atom bombası üretiminde kullanılan “uranyum-okside” maddesiydi...

1945 başlarında, yani Naziler için ww2'nin sonlarında, Almanya'dan Japonya'ya doğru yola çıkan ve çok önemli teknolojik malzeme, hammadde ve kişiler taşıyan denizaltı. Gemide, savunma savaşında doktrin eksikliği bulunan imparatorluk ordusu'na danışmanlık etmek üzere giden bir Luftwaffe generali (Himmler gibi bir ismi olmalı), atom bombası yapımı konusunda çalışan bir Alman bilim adami, 1,5 yıldır Almanya'da denizaltı ve hava savunma taktikleri konusunda eğitim alan iki üst rütbeli Japon subayı da "yolcu" olarak vardı. Bir çanta içinde Almanya'nın savaşta o güne dek ürettiği tüm gizli savaş teknolojilerinin planlari vardı. Üstelik gemide bu teknolojileri pratikte uygulanabilir kılacak kritik malzemeler de mevcuttu. Gemide ayrıca parçalarına ayrılmış bir "me 262"(döneminden 10 sene ileride ilk ve tek jet uçağı), bir de "v2" (gene döneminden yıllarca ileride ilk balistik fuze) roketi vardı! Tüm üretim ayrıntıları, kritik hammaddesi ve şemaları ile birlikte...

Bu denizaltı ile Almanya, bizzat Hitler'in emri ile, kendisi için inen perdede tüm bilimsel, ölümcül bilgi varlığını Japon müttefiğine gönderiyordu.

Yolculuk çok çok uzun ve zorluydu. Üstelik rotanın neredeyse tamamı müttefik güçlerinin kontrolündeydi. Üstelik Enigma neredeyse 20 aydır çözülmüştü ve müttefikler denizaltı hakkinda bilgi sahibi idiler. Gemi o dönemin en büyük u botu olan bir type xb (tip 10 b) idi.

Aslında bir mayın dökme denizaltısı olan u boat, Kiel tersanesinde bir kargo denizaltisi olarak modifiye edildi.

Geminin esas önemi bunlarla bitmiyordu. Çok daha önemlisi şu idi ki; gemide tam 560 kg. Uranyum oksit de vardı. Uzun süredir savaşı lehine çevirecek bir mucize peşinde koşan Japonlar bir atom bombası için çoktan beri çalışıyordu. Ama ellerinde Uranyum yoktu. Müttefik Hitler ikna edildi ve bu yüksek miktardaki uranyum da Japonya'ya doğru, konu uzerinde çoktandır Almanya hesabına calışan dahi bir alman fizikçi ile birlikte u 234 ile yola çıktı. Japonlar Alman mirasını anakarasında dörtgözle bekliyordu... Gemideki 2-3 kişi hariç hiç kimse taşınılan kargolardan ve yolcuların öneminden haberdar değildi.

Müttefikler denizaltının önemini anlamakta gecikmediler. Yolcuları bilmiyorlardı, uranyumdan da haberleri yoktu ama denizaltindaki hakkındaki sıradışı durumun ve rotanın da farkında idiler. Hava kuvvetleri ve donanma haftalarca bu önemli botu avlamak için denizaltıya defalarca saldırdı.

Kaptan zaten saldırı yeteneği olmayan bu dev denizaltıyı kurtarabilmek için inanılmaz derinliklerde saatlerce, (250+ metre) su altında günlerce kaldı. müttefiklere avlanmamayı başardı.

Denizaltı daha yoldayken Almanya'nın düştüğü, Hitler'in öldüğü, savaşın bittiği haberi geldi. Nazi Almanyasinin son 20 günlük lideri Karl Donitz, aynı zamanda savaşın başından beri başında olduğu Alman denizaltı ordusuna şuna benzer bir mesaj geçti:

Karl Donitz

"- 6 yıldır çok zor bir savaşı sürdürüyoruz. Aslanlar gibi çarpıştınız. Düşman bizden cok daha ileri maddi imkanlara sahipken bu durumda savaşı sürdürmemiz imkansızdır. Şerefle sürdürdüğünüz bu savaşı, silahlarınızı müttefiklere teslim ederek şerefle bitirin. çok yaşa almanya!"

Bütün u boat ordusuna su yüzüne çıkmaları, periskopları en yükseğe kaldırmaları, ucuna bir siyah bayrak çekmeleri ve telsizden müttefik telsizlerine yerlerini bildirmeleri isteniyordu.

U 234 kaptanı şimdi bir karar verecekti. Taşıdıklarının önemi doğrultusunda teslim olmadan Japonya yoluna devam mı edecekti, yoksa "teslim ol!" emrine uyacak mıydı? Japonya'ya ulaşabileceğine daha baştan beri pek ihtimal vermediğinden teslim olmaya karar verdi.

Bu karar ozellikle gemideki iki Japon subay için bir dönüm noktasıydı. savaş Almanlar için bitmiş olabilirdi ama Japonya için umutsuzca da olsa sürüyordu. Kaptan kararını Japonlara söyleyince yıkıldılar. Kaptan bir sabotaj tehlikesine karşı Japon subayları tutukladi ve denizaltının güvenli bir bölgesine kapatti. Oysa Japon subaylar teslim olamazdı. Yanlarındaki uyku haplarini paylaşıp ölümü tercih ettiler. Denizaltı kirlenmesin diye geleneklere uygun kanlı bir yöntem tercih etmediler. (bkz: Harakiri) bir mektupla bedenlerinin denize bırakılmasını isteyip Samuraylara yakışır şekilde öldüler. Çünkü tutsaklık samuraylar için kaldırılamayacak bir utançtır.

Kaptan su üstüne çıkıp yerini müttefiklere bildirdi. Önceden düşünüp Amerikalılara teslim olmak istemişti. Kanada'ya ya da İngiltere'ye değil. Mesajını alan Kanada gemisine yanlış koordinat gönderip, Uss Sutton'a teslim oldu. Amerika'da New Hampshire limanina çekildi.

Çok ilginçtir ki gemideki uranyum oksite Manhattan project kapsamında el konuldu. Yani Japon Hükümeti'nin nazilerden kendilerini korumak üzere istediği uranyum, Japonya savunmasi için değil yıkımı için harcandı.

daha sonraları gemi bir tatbikatta torpido ile batırıldı.