Sürükleme ya da solungaç ağı olarak bilinen ağ türünün oldukça basit bir yapısı vardır. Uzun dikdörtgen ağ bir ipe takılır, alt bölümüne takılan ağırlıklar yardımıyla dibe gitmesi sağlanır. Üst bölümündeyse ağın tümüyle suya batmasını önleyen şamandıralar bulunur. Ağa değen balığın solungaçları ağa takılır. Bu edilgin avcılık yöntemi Kanadadaki büyük tatlı su gölleri gibi yerlerde kullanılmaya elverişlidir. Buna karşın sürükleme ağları Kuzey Avrupa’da ringa avcılığında 1400lerden 1960lara kadar kullanılmıştır. Az yakıt kullanılmasına karşın çok insan gücüne gerek duyulması bu yöntemin gerilemesine yol açmıştır. Ancak son yıllarda mekanik ağ çekicilerin gelişmesiyle bu yöntem yeniden kullanılmaya başlanmıştır. Kilometrelerce uzunluktaki sürükleme ağlarını yavaş yavaş saran bu çekicilere 1975 yılında ağdaki balıkların ağdan kurtulmasını sağlamak amacıyla bir ağ çalkalama aygıtı eklenmiştir. Bu yöntemle yakalanan ringalar tirolle yakalananlardan daha kalitelidir. Bu yeni yöntem İzlanda’da başarıyla uygulanmaktadır. 1972 yılında 129 ton ringa yakalayan İzlandalılar, otomatik ağ sarıcı ve ağ sallayıcı aygıtların kullanıldığı 1975 yılında bu oranı 2907 tona, 1977 yılında 13.345 tona ve 1980 yılında 20.200 tona çıkarmıştır. Halka ağ, balık sürülerinin etrafına çevrilen bir sürükleme türüdür. Halka ağ bazen bir bazen de iki gemi arasına çekilerek balıkların içinden toplanacağı bir çanak oluşturulur. Norveçlilerin kullandığı geniş halka ağlara kese serpme ağı adı verilir. Dip bölümleri daha ağır olan ağ bir gemiden ringa, uskumru ya da orkinos sürüsünün etrafına büyük bir hızla fırlatılır. Ağın dip bölümündeki halkalardan geçen ip çekilerek ağın kapanması sağlanır ve balıkların içinde toplandığı bir kese oluşur. Kese serpme ağı en etkin avlanma yöntemlerinden biridir. Bu yöntemde özel olarak tasarlanmış ve ağı tekneye çeken bir vinç ve balıkları ağdan çıkaran bir pompa kullanılır.