insan olarak bir başkasını sevmemiz, belki de yükümlü kılındığımız en çetin, en ağır görev, en büyük sınanma ve sınavdır, demiş Rilke. bu söz ışığında ben de diyorum ki; bugün yaşadığımız biçok sorun aslında bizimle başlamıyor, sevmek istememiz, sevemememiz de çoğunlukla kalıtsal olabiliyor. ama bunu yaşarken istersek ve mücadele edersek eğer değiştirebiliriz, sevgi sevile sevile öğrenilen bişey çünkü. severken de yüreğiniz ya daralır ya da genişleyerek büyür. bu sevgiye nereden baktığınıza da bağlı biraz, partnerinizin kim olduğuna da.

eğer hayatin boyunca sevgiyi yüklenmemissen, sevginin manasini yanlış öğrenmissen, severken yaşadığın ilk zorlukta veya çoklu bir kriz durumunda sevmek dediğin duyguyu terk edebiliyor, şartlara ve acıya, varlığa ve yokluğa uyum sağlayamıyorsan, yaşamak yaşamak degildir. ömür tüketmek gibi biseydir bahsedilen.

yaşamanın sarti da yüreğindeki cesaretle ilgilidir. acısına, sızısına, mutsuzken bile her durum ve şartta cesaretin ve gücün yoksa yürekten sevmeyi de bilmiyorsun, hatta yüreğin küçücük demektir.

cesaretin yoksa aşka, yormayacaksın güzel bir kalbi. varsa gücün ve cesaretin, kocaman bir kalbin o zaman hiç durma.