Çıkamadığım o Las Vegas seyahatiyle hayat bambaşka bir hal aldı. İyi ya da kötü bir hal aldı demiyorum ama sonu hiç gelmeyecek bir savaş başladı sanki. Biraz hayatın empati yeteneğinin olmaması, daha çok benim geçmişe olan bağlılığım ve inadım yüzünden tertemiz ve yeni bir kısım ekleyemedim bu hikayeye.

Bugün tekerlerin yeryüzüyle kontağı kesilip, bedenim İndianapolis’e, uçak ise Las Vegas’a doğru itilirken iki damla süzüldü gözümden. Ben hayatı o günde durdurmak için, o günün hayatımda hiç bir etkisi olmamış gibi davranmak üzerine kurdum son iki buçuk seneyi. Çok direndim. Öyle böyle değil hem de, acayip direndim. Eskisi gibi olacağına olan inancım, eskiye olan özlemim kendimi sürekli zorlamama, biraz daha “normalleşmeme” sebep oldu.

Artık eski Didem olmak istediğimden çok emin değilim çeünkü aynı kalmaya çalışmak bu dünyadaki en yorucu iş. Yep yeni ve normal bir Didem olsun istiyorum artık. Huyu suyu, şekli şemali, öncelikleri ve erteledikleri nasıl olur neler olur bilmiyorum ama geleceğe doğru yol alacak biri olması gerektiğini biliyorum.

Eskiye olan özlemimi, geleceğin heyecanı ile değiştirmeli. Geçen zamanın içinde savrulduğum süre en aza inerken, zamanla birlikte aktığım süre yükselmeli. Durdur butonundan çok oynat butonunu eskitmeli.

D.T.
7 Ekim 2021