Ben böyleyim. Hep böyleydim. Şimdi de böyleyim gelecekte de böyle olacağım.
Hep bir çizgi oldu hayatımda. Ya hepti ya hiç. Ya vardı ya yok. Tam ortasında durmaya çalıştığımda dengelenir sanmıştım ama yok o zaman tarafın belli olmuyor ki nerede kaldı kendine olan saygın? "Kendinden razı mısın kadın? " diye sorduğumda dolu dolu çıkıyor ağzımdan o kelime "Evet!" Bunun için her şeye değer.
Miş gibi yapmayı hiç beceremedim.Bunun için pek de çabam olmadı aslında. Ne hissediyorsam onu yaşadım hep. Mutluymuş gibi, üzgünmüş gibi, dostmuş gibi, seviyormuş gibi yapmadım hiç bir zaman. Okunurdu yüzümden mutluluğum ya da üzüntüm. Duruşumdan hatta dudaklarımın kıpırtısından bile belli olurdu.
Velhasıl benim ruhum hep küçük bir kız çocuğuydu. Dokunsan ağlayacak cinsten hani. Sinir etmeye çalıştığında sinirlenen, gönül almaya çalıştığında yelkenleri suya indiren.
Kolay olmadı o çocuğa sahip çıkmak ama onu hep korudum içimde. Ne olursa olsun izin vermedim onun ölmesine!
Kendim gibi olmak da zor oldu bir hayli. İnsanlar öyle tuhaflar ki üzüntünden mutluluk duyup sevincine üzülecek kadar tuhaf.
Yaşayabilmek için onlardan uzaklaşmak gerekiyor bazen, içlerine karışıp hayatın akışına ayak uydurmak zor geldiğinde sessizce uzaklaşıp yalnızlığına sığınıyorsun.
Kaçış olarak tanımlayanlar oluyor bunu, vazgeciş, yarım bırakış ya da her neyse ne işte. Yaptığım şey sadece kendim olabilmek ve ben bunun için hiç pişman olmadım. Durulduğumda hiç bir zaman aynı kalmadım. Çoğalarak ilerledim hep, üzerine katarak yürüdüm yolumu.. Daha sıkı sarıldım hayata ve yaşamaya değer olan her şeye.
Kaldığım yerden, olduğum gibi, devleşerek..
Yazgı