Bir insanın başına gelenler tüm insanlığın imtihanıydı aslında.
İnsanların ne kadar kötü olduklarını zora düşünce, darda kalınca daha iyi anlıyordu insan. Düştüğünde uzanan ele iyi bakmalısın ve seni itenlere ya da el uzatmayıp öylece seyredenlere..
Hayat beterin beterini de yaşatır ya hep, sanki bak bu da vardı, bunu da unutmuşuz ,sen bunu da bir yaşa der gibi.. Evelallah kalkıyorsun altından her derdin, gücün kendi içinde. Allah vicdan rahatlığı versin de gerisi hikaye. Yapamam edememleri geçtik bir hayli büyümüşüz meğer. Ne de çok şey öğrenmişiz hayattan..
Bir seyler ters gittiğinde madalyonun diğer yüzüne bakmayı öğrenirsiniz ve bu isteyerek olmaz. Öğrenmek bazen yaşamaktan geçer ki en etkilisi de budur ya da en büyük darbeyi alacağınız yöntem de diyebiliriz buna.
Hep bir sınav içerisindeyiz ama birlikte. Onun başına geldi benim başıma gelmez mantığı bencil insanlara, iyi gün dostlarına yaraşır bir tabir olabilir ama farkında olmadan sürekli sınanıyoruz "ne kadar insan olduğumuzla"..
Beyniniz sizi haklı çıkaracak bahaneleri ardı ardına sıralamaya başlamışsa geçmis olsun. Kendinizi ikna etmeye çabalamaniz suçunuzu kendi içinizde kabul etmeniz anlamını taşır çünkü. Ve bundan sonra size kalan şey sadece vicdan azabı olacaktır. Öyle haykıra haykıra değil içten içten..
Konuşmak değil ama sessizlik öldürebilir bir insanı. Vicdanı, yaptığından çok yapamadıklarından sızlar insanın, konuştuklarından çok sustuklarindan..
Yazgı