[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]
Artık, sevmek öyle düzeltici yahut öyle yerine getirici değil. Çünkü bilmiyoruz. Sevmeyi bilmiyoruz. Belki sevgisizlikten belki de sevmekten önce sevilmeyi istemekten. Seni seviyorum demek yerine, beni seviyor musun, demekten. Gökyüzü de kendini ikiye bölmekten çoktan vazgeçmiş. Çünkü yağmur yağmıyor, ki Karaköy Kö
prüsü'nde de değiliz, hele hele iki kişi hiç değiliz. İpleri birbirine dolaşmış uçurtmalar gibiydik. Ne beraber uçabildik, ne de kendi yolumuza gidebildik. Hiç boş veremedik. İyi uyandığımız günler vardı, gözlerimizin ilk açılışı sevgiye olurdu, belki de artık gözlerimizi açmak dahi istemiyoruz. Bazen saatler dakika gibi geçer. Bazense tek bir saniye koca bir ömür gibi… Bazılarımızın hiç bitmeyen bir saniyesi vardır. Çok eskiden rastlaşacaktık… Bunları yazmakla çıldırmaktan kurtulunur mu?