Bakalım kalemimden bugün ne sözler dökülecek. Bakalım ne duygular dile gelecek ve kimlerin duygularına tercüman olacak.

Bu hayatta öğrendiğim birşey var. Susarak birşeyleri anlatmak varmış. Susarak duyguları dile getirmek varmış. Gerci o suskunluğu anlayacak insanlar varsa cevrende. . . Susarakta konuşabiliyormuş insan. Susarakta duygular dile gelsede karşı taraf anlamadıkça bir anlamı olmuyormuş.

Bazen ole bi an geliyorki bazı duyguları susarak bile anlatmak yetmiyor. Insanları kırmamak için herşeyi içinde yasakta olmuyor. Herşeyi bağırıp çağırıp haykırmak gerekiyormuş. Öfkeni kızgınlığını nefretini bazende sevgini . . . Peki nekadar yapabiliyoruz bunu ?

Susarak duygularımı haykırıyoruz. Insanlar duysun anlasın diye bekliyoruz. Anlamadıkları zamanda küsüp içimize kapamıyoruz. Bazen susarak yardım çığlıkları atıyoruz. Insanların bu çığlıkları duymasını bekliyoruz. Susarak çığlık atmak yerine duygularımızı yeri gelince haykırmayı seçmeliyiz. Seni seviyorum demek nekadar güzelse sana kırgınım kızgınım öfkeliyimde demekte okadar güzeldir. Duygularınızı susarak değil yeri gelince haykırarak söyleyin herzaman . . .


Sizce insanlar susarak hangi duygularını haykırır !