Uzun zaman oldu kalemimizi elimize almanyalı. Duyguları kalemle dile getirmeyeli . Bakalım neler birikmiş kalemin ucunda ne duygular dökülecek kelimelere ...

Bazen insan cümlelere nasıl başlayacağını bilemiyor. Yazarken kimseyi kırmamak için kelinelerine özen gösteriyor. Ama yine birilerini kırmayım derken diyerlerini kırıyor. Özen gösterdikçe ince düşündükçe kendi kırılıp dökülüyor . Belkide yaralanıyor. Bir süre sonra bakıyorki kendini kırıp dökmüş kendinden çok şey kaybetmis.

Sonra kendine sormaya başlıyor . Sen bukadar özen gösterirken niye o özen bana gösterilmiyor. Ben bukadar değer verirken niye bana hiç değer verilmiyor. Hata bende mi yoksa değer verdiklerime mi ? Sonra durup yeni kararlar almaya başlıyor . Artık değer vermiycem , artık kimse canımı yakamıycak.

Peki sizce bu aldığı kararları uyguluyabiliyormu ? Tabiki HAYIR ! Çünkü ona dostlukların herşeyden değerli olduğu öğretilmiş. Cikar için dost olmaktansa dostsuz kalması gerektiği öğretilmiş . Hiçbir zaman menfaati için dostlarını kullanmaması gerektiği öğretilmiş. Hayatı boyunca buna göre yaşamış buna göre kararlar alıp uygulamış. Pisman olmuşmu bazen ama hicbir zaman dostlarının canını yakmamış canı yansada

Şimdi size soruyorum ? Sizce dostluk nedir? Menfaatlere dayalı diyologlarmı yoksa kendi canı sanmasına rağmen dostlarının canının yanmamasını istemek ve ona gore davranmak mı?

Dostluk nedir?