Sevr antlaşmasını, Halkına güvenmeyen yenilmişlik psikolojisi içinde bulunan çağdaş dünyadaki gelişmeleri doğru okuyamayan, uzağı göremeyen Batılılar karşısında eğilmekten başka bir şey yapmayan eski tip Osmanlı yöneticileri imzalamıştı. Onların amacı ülkenin bütünlüğü, devletin ve milletin bağımsızlığı değil temelleri çürümüş, etkinliği ve saygınlığı kalmamış Osmanlı hanedanını kurtarmaktı. O nedenle adeta kendilerine dikte ettirilen antlaşmayı kabul etmişlerdi. Oysa Lozan antlaşmasını imzalayanlar halkıyla birlikte üç yıllık sıcak çatışmalardan başarıyla çıkmış, misakı milli ile belirlediği coğrafyada halk egemenliğine dayanan tam bağımsız bir devlet için mücadele veren kişilerce yapılmıştı. Sevr Antlaşması kayıtsız şartsız teslim belgesiyken Lozan, varlığına ve bağımsızlığına düşkün Türk ulusunun dirilişinin simgesidir. Batı karşısında duyulan ezikliğin tarihe gömüldüğünü, eşitlik prensibinin temel alındığını, dayatma yerine karşılıklı anlaşma, uzlaşma yoluyla barışa varılabileceğinin somut kanıtıdır. Lozan Birinci Dünya Savaşını bitiren bir antlaşmadır. Ülke toprakları üzerinde Ermeni Yurdu ve Kürt devletinin oluşmasına izin vermeyen, azınlıklar bahanesiyle durmadan devletin içişlerine karışma dönemini kapatan, Türkiye’de yaşayan herkesi dil, din, köken ayırımı yapmadan eşit tutan bir antlaşmadır. Milli Mücadelenin başlangıcında halkın temsilcilerinden oluşan kongrelerden süzülüp gelen ve halkın oylarıyla seçilen Osmanlı Meclis-i Mebusan’ında şekillenen ve kararlaştırılan, Türkiye Büyük Millet Meclisince de benimsenen Türk Kurtuluş Savaşının amacını ortaya koyan Misakı Milli ile saptanan ilkeleri büyük ölçüde gerçekleştiren bir belgedir. Siyasi, adli, mali, askeri, ekonomik ve kültürel kısıtlamaları sonlandıran tam bağımsız ve egemen Yeni Türkiye Devletinin doğum kâğıdı ve tapu senedidir.