[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]
Kendimi anlatabilmekti tüm laf kalabalığım, harfleri sıra sıra dizmelerim..
Kötü anlaticiyim belki kabul..
Fakat anlamak isteyene susmak bile yetmezmiydi..
Korktuğumdan belki tüm nefes almadan kelimeleri sıralamam yerli yersiz..
Yalnızlığın,kimsesizliğin çaresizliğe iten korkusu belki sebebi..
Hepsi alışmaktan..
Böyle zamanlarda anne-babasindan ayrı kalmış başı okşanılmayı bekleyen bir çocuk yüreği taşıyor gibiyim..
Birde yoğunluğu seviyorum galiba, sevince yoğun,özleyince yoğun,sarılınca sımsıkı, ağlayınca hıçkırarak, gülerken kahkahalarla..
Belirsizlik, karışıklık, bulanıklık beni yorar..
Belki ondan..
Bir şey varsa var,yoksa yok..
Ortasına kabulum yok..
Bence yalnızlık bundan daha güzel..
İyi bir anlatıcı değilim işte..
Yalnızlıktan korkup,yalnızlığı beklemeyi tercih ediyorum..
Beklemek de yoruyor beni,hep beklemiyor muyuz zaten...
Ümit Yaşar'ın 5.mevsim şiirinde dediği gibi...

Zaman ilerliyor, birgün o da ölümü bekliyor artık..
Aradıklarının çoğunu bulamamış..
Beklediklerinin çoğu gelmemiş bir insan olarak göçüp gidiyor bu dünyadan.

İşte yaşamak maceramiz bu.
Yaşarken beklemek,beklerken yaşamak ve yaşayıp beklerken ölmek!

Yine yazdım bir şeyler
Sevgilerimle...