İmkansızlıkların, belki de imkan oluşsa dahi ikna kabiliyetimin faydasız kalacağını düşündüğüm bir noktadayım. Haberin olmadan izliyorum.. Sanki gözlerinin rengi, benim için bu dünyadaki en güzel renk tonuymuş gibi geliyor. Yahut kaşlarının o kusursuz akışı aklımı yerinden çıkartıyor.. Bilemiyorum, belki de sadece bu kadarıyla kalacak.. Sana bazı şeyleri anlatamadan, dokunamadan ya da uzanamadan geçecek zaman. Belki bir gün birimiz ölecek, ve diğerimizin bundan asla haberi olmayacak.

Sahi; dağ dağa kavuşurmuş ta, insan insana kavuşmaz mı? Yoksa tamamıyla bir saçmalık mı.. Belki de bütünüyle bir hayal dünyasındayım, ya da aptallık-saçmalık bu yaptığım.
Engel olamadığım için üzgünüm. Senin sularına teslim olduğum, kaybolduğum ve karıştığım için çok üzgünüm. Nereden bilebilirdim ki bu denli sana tutuklu kalacağımı?

Haberin olmadan seviyorum seni..
Bir yandan aklıma gelmişken, daha önce hiç karşılaşmamış oluşumuza da aht etmiyorum değil.. Sahi, neredeydin? Bu zamana dek hangi kaldırımlara ayak bastın, hangi fincandan kahve yudumladın, ya da hangi yöne ışığını saçtın? Öylesine ki, kurduğum cümlelerde ve attığım adımlarda dahi tökezliyorum. Adının ve varlığının hissedildiği her noktada, ''noktamda'' kendimi unutuyorum..

Şimdi kafamda kurmuyor da değilim.. Ya çekip gitmeliyim hiç birşey söylemeden, ya da tamamıyla açmalıyım sana kapılarımı.. Öyle arafta, sessiz ve kimsesiz nereye kadar? Düşündükçe, özledikçe ve düşledikçe içerisinden çıkamadığım bir cehenneme atılıyor gibiyim. Haberin olmadan seviyorum seni..