Pia Nickli Üyeden Alıntı

Sonsuz bir karanlığın içinde doğdum. Işığı gördüm, korktum, ağladım.
Zamanla ışıkta yaşamayı öğrendim. Karanlığı gördüm, korktum. Gün geldi sonsuz karanlığa uğurladım sevdiklerimi, ağladım.
Yaşamayı öğrendim. Doğumun hayatın bitmeye başladığı an olduğunu, aradaki bölümün, ölümden çalınan zamanlar olduğunu öğrendim.
Zamanı öğrendim, yarıştım onunla. Zamanla yarışılamayacağını, zamanla barışılacağını, zamanla öğrendim.
İnsanı öğrendim, sonra insanların içinde iyiler ve kötüler olduğunu, sonra da her insanın içinde kötülük ve iyilik bulunduğunu öğrendim.
Sevmeyi öğrendim, sonra güvenmeyi, sonra da güvenin sevgiden daha kalıcı olduğunu, sevginin, güvenin sağlam zemini üzerine kurulduğunu öğrendim.
Insan tenini öğrendim, sonra tenin altında bir ruh bulunduğunu, sonra da ruhun aslında tenin ustunde olduğunu öğrendim.
Evreni öğrendim, sonra evreni aydınlatmanın yollarını öğrendim. Sonunda evreni aydınlatabilmek için önce çevreni aydınlatabilmek gerektiğini öğrendim.
Ekmeği öğrendim, sonra barış için ekmeğin bolca üretilmesi gerektiğini, sonra da ekmeği hakça üleşmenin, bolca üretmek kadar önemli olduğunu öğrendim.
Okumayı öğrendim, kendime yazıyı öğrettim, sonra ve bir süre sonra yazı, kendimi öğretti bana.
Gitmeyi iğrendim, sonra dayanamayıp dönmeyi. Daha da sonra kendime rağmen gitmeyi.
Dünyaya tek başıma meydan okumayı öğrendim genç yaşta. Sonra kalabalıklarla birlikte yürümek gerektiğini fikrine vardım. Sonra da asıl yürüyüşün kalabalıklara karşı olması gerektiğine öğrendim.
Düşünmeyi öğrendim, sonra kalıplar içinde düşünmeyi öğrendim, sonra sağlıklı düşünmenin kalıpları yıkarak düşünmek olduğunu öğrendim.
Gerçeği öğrendim, bir gün ve gerçeğin acı olduğunu, sonra kararında acının, yemeğe olduğu kadar hayata da lezzet kattığını öğrendim.
Veeee, her canlının ölümü tadacağını, ama sadece bazılarının hayatı tadacağını öğrendim...


Alıntı.