Bugün kırmızı ışıkta beklerken bir sürü karga arasında uçan bir martıya denk geldim. Sahil yakın ama bir martının kolayca balık bulabileceği kadar yakın da değil. Yolunu kaybetmiş ve bu kargaların hiç umrunda değil.

Kargalar bir parça yiyeceği ordan alıp öbür tarafa savuruyorlar, birbirleri ile yarışıyorlar. Martı da onlara ayak uydurmaya çalışıyor ama kargalar gibi eciş bücüş ve küçük değil. Kargalar deli gibi uçuyor, hızlılar. Martı ise süzülmesiyle ünlü… Kocaman açıyor kanatlarını. İster istemez kargaları bırakıp ona bakıyorsun zaten. Önce hayranlıkla bakıyorsun güzelliğine farklılığına “Aaaa ta buralara kadar gelmiş” diyorsun beklenmedik bir güzelliği görmenin heyecanı ile.
Henüz gülümsemeyi bırakmadan “ne işi var ki onun burada? Kaybolmuş!” düşüncesi yerleşiyor insanın aklına. Kargaların kendi hallerinde yiyeceğin peşinde giderken yaptıkları uçuş paterninin martınınkinden çok daha farklı olduğunu da o düşüncenin hemen sonrasında idrak ediyorsun. Yoluna gitmeye çalışırken denk mi geldi yoksa yiyecek için mi uçuyor anlamak mümkün değil. Kargalardan ayrılmadığını fark ettim sonra. Süzüle süzüle onların arasında bir oraya bir buraya uçmaya devam etti, bana yeşil ışık yandı… Bana da inşallah denizi bulur diye diye uzaklaşmak düştü.

Yolunu şaşırmış bir martı ne kadar çok şey anlatabilir bir insana? Hoş, yanındaki kargalar olmasa tek başına pek bir şey ifade etmezdi ya yine de martı anlattı bana kendimi. Ben çok iyi tanıyorum o martıyı. Çok yakından tanıyorum… Ölmez, kargaların arasında martı olduğunu bile bile “e işte onlar da kuş ben de kuşum” diye diye devam eder hayatına. Uçtuğu yerler, duyduğu sesler, tattığı yiyecekler bambaşka bir hal alır da ne görüntüsü değişir, ne süzülürken sergilediği asaleti, ne denize olan özlemi, ne de yüksek irtifada uçma arzusu yok olur. Martı-Karga olur… Denizden kopmamış hiç bir martının ve grubundan asla ayrılmamış hiç bir karganın anlayamayacağı Martı-Karga olur.

D.T.