[YOUTUBE]0L7i5Ta53Cg[/YOUTUBE]
Heybemdeki Ben
İlk kalp kırıklığımı şu anda olduğum yerden on dakika uzaktaki evimde yaşamıştım. 22 yaşında kendi halinde bir çocukken. Çocukluğu mu kalmış deme, çocuktum çünkü hala masumdum. Masum ama değerleri olan bir çocuktum; başkasını üzmektense kendi üzülmeyi tercih eden…
Havaalanına renovasyon yapmışlar. İçindeyken tanıyamadım. İkinci kalp kırıklığımın çok beğendiği model arabayı kiraladığımı farkettiğimde otoparktan çıkıyordum ve o defalarca kullandığım yuvarlak kavşağı görünce doğru şehirde olduğuma inandım. Her yerde yol tamiri var, ben dahil her şey ve herkes değişmiş... Yol isimleri aynı, Woodruff Rd…
Bu defa o yolda sapmayıp, düz devam ettim ve müzik açtım. Yaşar - Aldanırım çaldı, YouTube öğreniyor tabi neleri sevebileceğimi…
Hatırlarım, hiç gidemem deyişini
Hatırlarım, erken ölürüm deyişini
Aldanırım ben zaten gülüşüne, ah gülüşüne…
Geçen sene bu zamanlar, yıllık yapılan bu toplantı için çıktığım seyahatte, asla okuyamayacağı sitem dolu bir not yazmıştım üçüncü kalp kırıklığıma. Bir daha asla onun için göz yaşı dökmeyeceğimi falan düşünmüştüm ama uygulayamamıştım...
Forumda bir konu var, şimdiye kadar kaç sevgiliniz oldu diye… Mühim olan sevgili sayısı değil ki, kalp kırıklığı sayısı. Kalp kırıkları değiştirip, başka birisi yapıyor insanı.
İnsanlar tatsız konuları sorsunlar birbirlerine demiyorum elbette ve insanların çaresine bakmazlarsa bu yükleri sonsuza kadar heybelerinde taşıyabileceklerini biliyorum.
11.5 sene önce terketmiştim bu şehri. O günden bu güne hafızamda canlanan bir sürü anı silsilesinden sadece birine aitti bahsettiklerim. O zamanlar hissettiğim yarı yolda bırakılmışlık hissinden eser olmadan, gülümseyerek şarkıya eşlik edip yoluma devam ettiğimi farkettim.
Heybemdekilerin yük olmaktan çıkıp ben olduklarını farkettim.
D.T.