Vakit yaklaştıkça hafızamı daha çok yoklar oldum. Burnumun direği öyle sızlıyor ki…

En son bu dönemi yaşadığımda ne kadar çokmuşum ve bu çokluktan ne kadar bihabermişim şaşırıyorum. Sağlıklıymışım öncelikle. Beğenmediğim bedenim şimdiki haline kıyasla cillop gibiymiş. Saçlarımdaki tek tel beyazı nazar boncuğum diye seviyormuşum. Aşık olduğumu sandığım için evlenmeye hazırlandığım birisi varmış. Çınarlarım hayattaymış. Dedemin her hafta sesini duymak yetmediği için sarılıp, saçlarımı okşatmak için yanına gitmişim ertesi gün. Sevdiği yiyecekleri yapıp yetiştirebilecek miyim diye düşünmüyormuşum. Bir gün içinde kaç yere bölünebilirim endişem de yokmuş; yeteceğimden eminmişim.
Nerden bileyim… Son kez yürümüşüm Alsancak’tan Konak’a. Son kez bütün masumluğum ile sarılmışım bir adama. Son kez sığınmışım çınarlarıma.

Hatırladığım kadarıyla, tam hissediyormuşum aslında. Şimdi baktığımda çokmuşum desem de tammış işte... Çünkü bu hayatta neyin hakkın olduğunu düşünürsen, neye yetebileceğine inanırsan o tastamam oluveriyor. Yedi yılda ne kadar eksildiysem o kadar da çoğaldığıma inanmak istiyorum ki sadece hatırladığım kadarıyla değil de yaşadığım kadarıyla da tastamam hissedeyim.

D.T.