IRCForumu.ORG - Tekil Mesaj gösterimi

**Yazgı** · 21 Haziran 2021, 19:07

Büyüdüm Sanmıştım

Hayatım boyunca unutmayacağım o günün sabahına annemin öpücükleriyle uyandım. Saçlarımı şefkatle okşuyor bana dünyanın en güzel sesiyle en güzel şarkısını mırıldanıyordu. Annesinin meleği, çiçeği, güzeli.. Uyansın rüyalardan, koşsun, oynasın..Ayağına taş takılmasın, yüzünde güller hiç solmasın..

Annem her sabah kendi uydurduğu bu dualı şarkıları söylerdi bana. Gözlerimi mutluluk içinde açar boynuna sarılıp öpüp koklardım onu. Artık yedi yaşıma gelmiştim birkaç güne okullar açılacak benim okul hayatım da başlamış olacaktı. Arkadaşlarıma babaları en güzel ayakkabıları, çantaları, kalemleri almıştı, onlar da oynarken bile sürekli bundan bahsediyorlardı. Gözüm en yakın arkadaşım Ayşe'nin ayakkabılarına takıldı. Kırmızı ve pırıl pırıldı. Benim olmasını o kadar çok istedim ki..

Annem bütün gün evleri, merdivenleri temizlemiş yorgun argın eve dönmüştü yüzünde hiçbir yorgunluk ifadesi yoktu aksine bana yaklaşırken gülümsüyordu. Onun bu haline hayranlıkla bakarken elindeki paketi görememişim. Meltem aç bak bakalım hediyeni beğenecek misin? Bu neşenin sebebi elbette ki buydu benim yüzümün gülmesi için yorgunluğunu bile unutmuştu annem. Paketi açtığımdaysa karşımda kırmızı ayakkabıları görünce sevinçle annemin boynuna sarıldım. Canim annem her mahzunluğumu sevince boğmaya çalışıyordu, başarıyordu da.

O gece, hayatımda onarılması mümkün olmayacak bir iz daha bırakacaktı bundan habersiz kırmızı ayakkabılarımı giymiş evde sevinçle koşturuyordum. Nerden çıktı bunlar? Babamın öfkeyle kükreyen sesiyle olduğum yerde kalakaldım. Annem mutfaktan koşup geldi ben aldım ne oldu? Sen bana dikleniyor musun ha? Sen kazandığın parayı böyle çarçur mu ediyorsun? Annem bu defa kararlıydı hakkımızı savunacaktı. Mutlu oldu çocuk birkaç gün sonra okulu var, giyecek ayakkabısı da yoktu zaten alıverdim ne var bunda? Senin dilin fazla uzadı diyerek anneme defalarca kaldırdığı o el her defasında benim suratımda patlıyordu sanki. Koşup bacaklarına yapıştım baba ne olur yapma, vurma anneme al bak istemiyorum ayakkabıları geri veririz ne olur baba.. Şiddetle savurup atmıştı beni, bedenim yaprak gibi savrulup masaya çarpan başım kanlar içinde kalmıştı.Kendini bile savunmayan annem hiddetle yerinden kalkmış bir hışımla yanıma gelmişti bile, ne yaptın çocuğa, sen nasıl babasın? Ne haliniz varsa görün..Babam beni kanlar içinde görünce korkmuş olacak ki anneme vurmayı bırakıp çarpıp çıktı kapıyı.

Korkudan annemin bacaklarına öyle bir sarılmışım ki. Oysa babamın bacaklarına sarılıp annemi korumaya çalışırken büyüdüğümü sanmıştım..

Eğer anneniz hala hayattaysa ve sığınacak bir diz kapağınız hala varsa ben büyüdüm demeyin. Yaşınızın önemi yok. Biz her yaşta annemize sığınmaya muhtaç küçücük çocuklarız. Bundan dolayı da içimizdeki o çocuğu hiç öldürmek istemeyiz. Muhtaç yanımızı sevgiyle doyurabilmek için..

Yazgı

Not: Hikayede geçen kişi ve olaylar hayal ürünüdür.

21 Haziran 2021, 19:07	#1
Yazgı Huysuz ve tatlı kadın..	Kayıplarımı Hayatıma Yama Yaptım 3 Büyüdüm Sanmıştım Hayatım boyunca unutmayacağım o günün sabahına annemin öpücükleriyle uyandım. Saçlarımı şefkatle okşuyor bana dünyanın en güzel sesiyle en güzel şarkısını mırıldanıyordu. Annesinin meleği, çiçeği, güzeli.. Uyansın rüyalardan, koşsun, oynasın..Ayağına taş takılmasın, yüzünde güller hiç solmasın.. Annem her sabah kendi uydurduğu bu dualı şarkıları söylerdi bana. Gözlerimi mutluluk içinde açar boynuna sarılıp öpüp koklardım onu. Artık yedi yaşıma gelmiştim birkaç güne okullar açılacak benim okul hayatım da başlamış olacaktı. Arkadaşlarıma babaları en güzel ayakkabıları, çantaları, kalemleri almıştı, onlar da oynarken bile sürekli bundan bahsediyorlardı. Gözüm en yakın arkadaşım Ayşe'nin ayakkabılarına takıldı. Kırmızı ve pırıl pırıldı. Benim olmasını o kadar çok istedim ki.. Annem bütün gün evleri, merdivenleri temizlemiş yorgun argın eve dönmüştü yüzünde hiçbir yorgunluk ifadesi yoktu aksine bana yaklaşırken gülümsüyordu. Onun bu haline hayranlıkla bakarken elindeki paketi görememişim. Meltem aç bak bakalım hediyeni beğenecek misin? Bu neşenin sebebi elbette ki buydu benim yüzümün gülmesi için yorgunluğunu bile unutmuştu annem. Paketi açtığımdaysa karşımda kırmızı ayakkabıları görünce sevinçle annemin boynuna sarıldım. Canim annem her mahzunluğumu sevince boğmaya çalışıyordu, başarıyordu da. O gece, hayatımda onarılması mümkün olmayacak bir iz daha bırakacaktı bundan habersiz kırmızı ayakkabılarımı giymiş evde sevinçle koşturuyordum. Nerden çıktı bunlar? Babamın öfkeyle kükreyen sesiyle olduğum yerde kalakaldım. Annem mutfaktan koşup geldi ben aldım ne oldu? Sen bana dikleniyor musun ha? Sen kazandığın parayı böyle çarçur mu ediyorsun? Annem bu defa kararlıydı hakkımızı savunacaktı. Mutlu oldu çocuk birkaç gün sonra okulu var, giyecek ayakkabısı da yoktu zaten alıverdim ne var bunda? Senin dilin fazla uzadı diyerek anneme defalarca kaldırdığı o el her defasında benim suratımda patlıyordu sanki. Koşup bacaklarına yapıştım baba ne olur yapma, vurma anneme al bak istemiyorum ayakkabıları geri veririz ne olur baba.. Şiddetle savurup atmıştı beni, bedenim yaprak gibi savrulup masaya çarpan başım kanlar içinde kalmıştı.Kendini bile savunmayan annem hiddetle yerinden kalkmış bir hışımla yanıma gelmişti bile, ne yaptın çocuğa, sen nasıl babasın? Ne haliniz varsa görün..Babam beni kanlar içinde görünce korkmuş olacak ki anneme vurmayı bırakıp çarpıp çıktı kapıyı. Korkudan annemin bacaklarına öyle bir sarılmışım ki. Oysa babamın bacaklarına sarılıp annemi korumaya çalışırken büyüdüğümü sanmıştım.. Eğer anneniz hala hayattaysa ve sığınacak bir diz kapağınız hala varsa ben büyüdüm demeyin. Yaşınızın önemi yok. Biz her yaşta annemize sığınmaya muhtaç küçücük çocuklarız. Bundan dolayı da içimizdeki o çocuğu hiç öldürmek istemeyiz. Muhtaç yanımızı sevgiyle doyurabilmek için.. Yazgı Not: Hikayede geçen kişi ve olaylar hayal ürünüdür. ________________
	Alıntı Yap