Tebeşirle sokağa çizilmiş bir sek sek, lise yıllarından kalma bir çanta, yaz yağmurun da ıslanan elbise… Hiç bir duyum koku almak kadar uzak diyarlara götüremiyordu beni. Ta ki bu haftaya kadar.

Evi temizlerken lisede kullandığım bir çantaya denk geldim. Birden yüzümde bir gülümseme oluştu demek isterdim ama daha çok şaşkınlıktı hissettiğim. Sahi ben bir zamanlar lise öğrencisiydim dedim. Aklım başıma o anda geldi de gülümsemeye başladım. İçim öyle hissetmiyordu ama dışım çocukmuş ya hu… İyi ki de öyleymiş. Bizimkilere minnet duydum. Sonra annemlere giderken çocukların sokağa çizdiği sek sek oyununu gördüm. Yanında bir kaç oyuncak daha duruyordu. Onlarla oynayan çocuklar yoktu ama çocuklar işte ya hu… Mutlulardır eminim, rengarenk tebeşirler kullanmışlar çünkü ve evlerinin önünde oyuncaklarını bırakabilecek kadar güvende hissediyorlar kendilerini. Gülay aklıma geldi, Harun, Hacer… İp atlarken dörtleri sevmezdim ben, çünkü beceremezdim ve biz de mutluyduk, çocukluk arkadaşlarıma özlem duydum.
Son olarak da ısrarla çıkmadığım evden çıkınca bastıran yağmurda ıslanan elbisemi gördüm ve tam aceleyle eve gidip Mikail’e sitem edecekken oracıkta durmaya karar verdim. Ben eskiden yağmuru çok severdim ya hu… Islak toprağın kokusu da gelince burnuma oldu mu bana tam bir nostalji anı? Onur’la gizlice evden çıkar yağmurda dolaşırdık biz ki yağmur ve gök gürültüsünden korkmasın. Sonra battaniyeye sarınır, balkonda şimşekleri izlerdik. Ne güzel bir kardeşlikmiş bizimkisi deyip şükrettim.

Çok oldu Bolahenk… Liseli kızlar için bir şeyler yapmayalı, oynayan çocukları ve çocukluk arkadaşlarımı görmeyeli, yağmurun tadını çıkarmayalı çok oldu. Uzun zamandır bir türlü hatırlayamadığım, “ben eskiden zamanımı nasıl değerlendiriyordum?” sorunsalına küçücük bir pencere açıldı.

D.T