Yine mecbur kalmadıkça evden çıkmadığım, zamanımı kendimi geliştirmek için değil, aklımı oyalamak için başvurduğum konulara harcayarak geçirdiğim bir dönemdeyim.
Koca bir aydır ne bir seminere katıldım, ne tek bir sayfa kitap okudum, ne de cümleleri bana şifa olan dostlarıma ulaşmaya çalıştım. Arar sorarlarsa konuşuyorum da benim verdiğim hiçbir emek yok.
Bilirsin, platonik dostlukları hiç sevmem ama şu sıralar içimden karşılıklı hiçbir şey yaşamak gelmiyor. Hayır hayır, depresyonda değilim, Bolahenk. Bir çok cephede çabamı gerektiren konular var ve ben bilinçli olarak hiçbirine çaba harcamak istemiyorum. Çabalamadan, hayatı gelişine yaşayıp, günü kurtarmakla yetinen bir insan olmayı bazen o kadar çok isterdim ki, aklın hayalin almaz Bolahenk. Birisine kontrolü bırakıp, onun senin için en doğru kararı vereceğinden emin olarak, sorumluluk alma mecburiyetinde hissetmeden yaşamayı çok isterdim. Fıtratıma aykırı olmasaydı eğer, isterdim…
